ZOEK DE VERSCHILLEN

Sinds vorig jaar zomer werken Edo en ik samen. Edo Draaijer als cartoonist en ondergetekende als columnist. Onze humor en zienswijzen sloten op elkaar aan en zo is voor u als lezer een nieuw duo geboren. Eén van ons stuurt een onderwerpie, daar frummelen we dan wat omheen en als het matcht gaat het naar de krant.

Als columnist wordt ik nog wel eens getipt voor een onderwerp. Iets wat meer niche is, of wat minder groots in het nieuws. Soms ook gewoon omdat iemand dat verhaal heel belangrijk vindt en hoopt dat ik er wat over tik. Als creatieve feestneus laat je je niet sturen, natuurlijk. Dat zou (te) gek zijn – het moet geen ‘u roept, wij draaien’-feest worden. Maar vorige week was het anders. Edo en ik kregen een email van Huub, oud tekenleraar en -mentor van Edo. Hij maakt de rubriek ‘Zoek de Verschillen’ voor deze krant. Hij was verbaasd. Terecht, als je het ons vroeg. Hij was verbaasd over het anti-beleid van het kabinet. ‘Het rari-racistenkabinet’? vroeg ik en hij antwoordde ja. Als ik het zo wilde noemen. En zo wil ik het noemen. Ik vroeg hem wat hij dan zo gek vond aan het viertal.
‘Nou, Dilan mocht het land in. Gezinshereniging. Vrouw van Wilders? Hongaars. Caroline’s moeder? Iers en de vrouw van Omtzigt is Turks. Zie maar of je er wat mee kan, samen met Edo.’
Ik met dat gesprek onder de arm naar Edo, die uiteraard lyrisch enthousiast was. Het verbroedert op de één of andere manier ook – dit gekkenhuis in Den Haag. Huub en Edo met hun (teken)potlood in de hand, ik met mijn (scherpe) pen in de knuist. De politici zijn heel druk met het inrichten van landschap. Met huizen, minder buitenlanders. Héél druk. Er is echter één droomlandschap wat kats vergeten wordt: het cultuurlandschap. Daar kun je straks alleen nog van genieten als je voldoende poet hebt. De drempel wordt nóg hoger. In gedachten zit ik met Huub en Edo op een houten hek, de poort naar cultuur. Neus in de wind. Ginnegappend. We hebben humor en mooie platen nodig. Dromen. We zijn allemaal gelukszoekers – zoek de verschillen.