Columns
Arnold Zweers
Arnold Zweers
Het gebeurt af en toe. Niet dat ik ermee te koop loop. Alleen als het toevallig in de spraak te pas komt. Wanneer ik dan namen laat vallen als de toch niet geheel onbekende Rod Stewart, Rolling Stones, Status Quo, AC/DC, dan wordt dat welwillend aangehoord. Maar zeg ik Michael Jackson, dan veert mijn gesprekspartner op. ‘Ja, ècht, heb jíj die ontmoet?’ Zelfs kinderen van twaalf, dertien jaar, die nog niet eens geboren waren toen Michael Jackson op 50-jarige leeftijd overleed, zijn dol op hem. Die danspasjes waren magisch en worden nog altijd nagedaan.
Vorige week was het vijftien jaar geleden dat Michael Jackson stierf.
Ja, het klopt, ik heb hem ontmoet, samen met zijn vier broers waarmee hij The Jackson Five, later The Jacksons vormde. Dat was januari 1979. Ik maakte van het interview voor een grote krant een mooi verhaal. Maar dat was niet eenvoudig. Michael, 20 jaar toen, was heel verlegen, bij het mensschuwe af. Ik zat pal naast hem. Hij staarde continu naar de ronde tafel waaromheen ook zijn broers zaten. Op elke vraag kreeg ik een bijna onhoorbaar antwoord dat zijn jongste broer Randy soms moest aanvullen omdat ik er anders geen chocola van kon maken. Aan het slappe handje te voelen had ik niet idee dat deze jongen ooit nog eens drie kinderen zou gaan maken: Prince, Paris en Bigi (nu 27, 26 en 22).
Een uurtje later, Michael stond in zijn glitterpak op het podium voor de tv-camera’s van Ad Vissers Top Pop en swingde en danste, vurig zoals we hem kennen. Hun nieuwste hit: Shake your body down.
Ik schoof even bij hem aan toen hij in zijn eentje aan de bar zat. Michael oogde anders. Het interview en het optreden waren voorbij. Hij was ontspannen en vroeg waar ik in Nederland woonde. Ik zei ‘Apeldoorn, bij Arnhem.’
‘Woww, Arnhem, A bridge too far.’ Hij had de film, over de Slag bij Arnhem, gezien. Michael was een geschiedenisfreak.
En Epeldorn? Bij hem in de staat Indiana hadden ze een township met die naam. Township = nederzetting, gehucht…
Tot volgende week!
