IN ZAK EN (T)AS

Afgelopen weekend zat ik met de familie op een park aan het Veluwemeer. Vrijwillig. Na vier dagen vonden we elkaar nog steeds aardig en zijn er geen banden verbroken, dus wat ons betreft was het buitengewoon geslaagd. Onderweg naar water, wijn en wij-gevoel, tokkelden we langs discotheek The Break in ’t Harde. Het onkruid kroop langs de kozijnen, je kon de vergane glorie ruiken. Ik zie voor me hoeveel jongelui hier met het hart in de keel van spanning en enthousiasme door de poorten van de disco zijn getippeld. Paar gulden of euro op zak, pret maken. Hopen dat de liefde van je leven, die achteraf tijdelijk bleek, aan de bar stond te glimmen, nog meer hopen dat de barman de muntjes niet goed zou tellen. Bandjes en boenkie-boenkiemuziek. De geur van bier, sigaretten en satijnen gordijnen. Die hingen er niet, toch rook het er naar. Dat waren nog eens tijden. Als de muren konden praten, was Netflix overbodig. Die tijden zijn voorbij. Dancings sluiten stuk voor stuk sip hun discodeuren. Jeugd wil niet meer op pad en dansen – dat kan ook op TikTok of via andere online kanalen.
De festivals vieren hoogtij. Grootser, gekleurder, mooier. Alles voor de perfecte plaat op social media. Een foto van een donker danshol trekt niet, het moet fleurig en bloemig en alles moet perfect. Niet elke week dezelfde jassenjuf of berebeveiliger, maar anoniem met een klein clubje vrienden naar een festival. Die vriendschappen of liefdes ontstaan wel online – daar is geen jeugdsoos meer voor nodig.
In veel clubs en uitgaanstoko’s moet je sinds kort een plakkertje op je camera frutselen, alvorens je naar binnen mag. Of, in sommige gevallen, mag je handcomputertje helemaal niet mee de hoshut in. Hoe hebben die eerste avonden eruit gezien? Onwennig? Grepen er om de zoveel minuten jongelui paniekerig naar zak en tas? Hielden sommigen het maar een uur uit en moesten ze daarna persé even hun scherm checken? Hoe legde de jeugd contact? Werden er vooraf hartjes uitgedeeld zodat je die op mensen kon plakken als je ze leuk vond?
Ik verander op kroeg- en discotheekgebied in een weemoedige bejaarde die verlangt naar sms en discobus. Hoewel, verlangt? Gunnen, beter gezegd. Aan de huidige generatie.