DRESZUUR

Heintje hijgt. Zijn korte, dikke beentjes zakken bij elke pas diep in het mulle zand. Hij moet harder. Zijn beentjes moeten hoger en mooier.
De rooie kater trekt zijn wenkbrauw op.
‘Wat ben je aan het doen, Hein?’
De roodbruine pony geeft geen antwoord. Hij is te druk, dat gaat gewoon niet.
De zwarte koe, lief maar niet snugger, ademt een keer diep in en rent een stuk met de kleine pony mee.
‘Heintje, wat doe je nou?’ hijgt hij. Hij heeft nog maar één rondje gerend maar het rund ligt liever dan dat het loopt.
‘Ik heb geen tijd,’ antwoordt de pony, ‘ik moet mooier rennen.’
Hij doet zijn voorbeentjes nog verder naar voren en stopt soms om rond te draaien. In de tussentijd houdt hij zijn kin op de borst en kijkt hij deftig.
Er schijnt een waterig zonnetje en het ruikt en is fris buiten. De zwarte kater zit onder de boom, het tafereel te aanschouwen. Hij zegt zoals gewoonlijk niks. Niks zeggen is soms alleszeggend.
Heintje is moe, maar moet door. Met zijn pluizenkoppie op zijn borst kijkt hij af en toe naar het raam. Het meisje kijkt nog niet. Meestal is ze rond deze tijd koffie aan het zetten, dan kijkt ze uit het keukenraam. Dus gaat Heintje door, harder rennen, zijn kromme beentjes verder naar voren.
Hein kan niet meer. Hij valt pardoes, middenin de wei, om. Alle dieren snellen naar hem toe.
‘Wat was je nou toch aan het doen, Heintje?’ vraagt de egel.
Er glijdt een traan over de wang van de pony. Hij snikt en hijgt en snottert en stottert.
‘Het meisje hield zoveel van het grote paard. Maar die is dood. Het grote paard en het meisje deden zulke dingen, toch, samen? Dreszuur? Ik snap nu waarom het dres-zuur heet.’
De dieren knikken.
‘Iedereen moet net zoveel van mij gaan houden, dus moet ik het grote paard worden,’ hijgt het kleintje.
De dieren kijken elkaar stilletjes aan. ‘Ik houd juist van het schaap,’ begint de zwarte kater, ‘omdat hij schaap is en niet egel.’
Heintje zucht en denkt na. Zou hij ooit genoeg zijn om veel van te houden? En wanneer weet je dat? Eén ding is zeker. Dreszuur is niks voor hem.