Columns
Arnold Zweers
Ik kwam wel eens bij hem thuis, bij hem en zijn vrouw Ineke aan de Haringvliet. Zij zorgde altijd voor een lekker stukje zelfgebakken appeltaart. Hij nam me al gauw mee naar zijn ‘mancave,’ hoewel geen uitdrukking uit zijn vocabulaire. Het was een voormalige slaapkamer die hij had omgetoverd tot een soort Apeldoorn-museum. Frits Reinders was ‘Apeldoorn-gek’ – verzot op zijn woon- en geboorteplaats. Waar iedereen hem kende.
Reinders is 17 oktober op 86-jarige leeftijd overleden. Hij was een markant makelaar. Iemand die zijn beroep met hartstocht uitoefende. Het is zeker tien jaar geleden dat ik met vele anderen in de Wilde Pieters op zijn afscheidsreceptie was. Zijn zoon Jeroen hield een afscheidstoespraak. Maar een borrel en borrelnootje verder hield Frits zijn eigen afscheidstoespraak die alles inhield behalve een afscheid. Hij hield zijn gehoor voor nog lang niet uitgemakeld te zijn. En dat vonden zijn zoons Jeroen en Frank (hij had ook een dochter, Marjolein), die de zaak hadden overgenomen moeilijk. Vader was in 1964 als makelaar begonnen en zij hadden het bedrijf verder uitgebouwd en timmerden – letterlijk – flink aan de weg met grote borden, kreten en slogans wat een unicum was in de Apeldoornse huizenverkoopwereld.
Niet dat pa zijn zoons nu echt voor de voeten liep, maar ja. Frits vond dat er nog tal van ‘ouwe klanten’ waren die hem op straat aanhielden en dan zeiden: ‘Frits, ik wil mien husie verkopen, wanneer kom je een keer langs?’
En dan ging Frits weer, gepensioneerd of niet. ‘Die ouwe mensen vertrouwden me, die zeiden: Frits, ie moet zelf kommen. Want dan had ik hun ouderlijk huis verkocht, toen ze trouwden een huis voor henzelf aangekocht, en zo bleven we altijd contact houden.’
In zijn ‘Apeldoorn-museumpje’ bewaarde hij alles. Boeken, folders, ansichtkaarten, foto’s – alles wat met het verleden van Apeldoorn te maken had. Natuurlijk was hij actief voor de Vereniging Oud Apeldoorn. Hij was nauw betrokken bij boeken die handelden over de Tweede Wereldoorlog, zoals ‘Evacué in Apeldoorn’ over de vijftigduizend Arnhemmers die september 1944 naar Apeldoorn vluchtten. Frits Reinders is niet meer, maar Apeldoorn zal hem niet gauw vergeten.
Tot volgende week!
