Paardenpoep

Nou Ravi snel, hup mama moet de tas nog inpakken en even langs oma en opa. De moeder van het speelvriendje was iets later. Op zich geen probleem was het niet dat ik knetterchagrijnig was. Griep, compleet leeggelopen, vier dagen lang. Uitgerekend voor een van de leukste weekendjes van het jaar.

Zoonlief, super hyper (ze voelen het precies ook aan hè) stapt in de auto. Hup, hup en daar gaan we. Net voordat ik de hoek om wil moet ik op de rem. Twee enorm grote paarden komen mijn kant op. Kut knol, mompel ik, terwijl de auto in de achteruit zet. “Oh mama, je zegt ‘kut’ dat mag je niet zeggen en wat is een knol?” Die twee irritante knollen daar voor ons. Laat mama maar even Ravi.  Buiten gauw een kusje. “Doei mam.” Maar Ravi, mama komt zondag pas weer. “Ja, weet ik.” Snel een kus en weg is hij. Ravi, we kunnen toch nog even samen wat drinken? “Daaaag, mam,” schreeuwt hij nog net de hoek om.

Oké, nu snel mijn koffer inpakken. Stamppotten goed inpakken, want het jaarlijkse Amiga-weekendje staat op de agenda. Zo’n typisch vrouwendingetje. Ja, laten we thuis eten maken voor de eerste dag. Ooit een man dat horen voorstellen bij een voetbalwereld met zijn team? Ja, humeurtje is top. Hup de bocht om. Here me tiet. Ik blijf stilstaan met mijn rode tijdelijke gebakje met grote dank aan de plaatselijke garage. Wat is dit joh? Voor mij ligt een enorme, maar dan ook enorme, hoop paardenstront midden op de weg. Dit doe je toch niet? Ik twijfel zelfs of ik hier zonder contact maken met de paardenpoep met het rode gebakje langs of overheen kom.

Niet normaal dit. Dat ruim je toch op, hoor ik mezelf zeggen. Als ik heel enthousiast of opgefokt ben, heb ik schijnbaar de behoefte om tegen mezelf te praten. Hoe dan? Is mijn eigen antwoord hierop. Tegenwoordig leven we allemaal in een soort Zonnedael met perfecte straatjes en schone straten. Afval op straat not done. Maar dit is de real shit. Wat een vraagstuk om het weekend mee in te gaan. Waarom niemand dit opruimt, waarom het mij stoort. Jemig Ilona, we hebben het serieus over paardenpoep.

Ik stap in de auto bij Eva op naar het weekend met mijn amiga’s. Op naar een nieuwe column vol belevenissen. Maar daarover later meer. Verbaasd hoor ik Eva 10 minuten later vragend stellen: Paardenpoep?