Stedendriehoek
Stefan Groothuis en trainer Jac Orie na zijn olympische triomftocht in Sotsji (Foto: Francois Wieringa)
VOORST – Stefan Groothuis houdt het schaatsen voor gezien. Twee jaar geleden, op 12 februari 2014, won de 34-jarige routinier de gouden medaille op de 1000 meter tijdens de Olympische Winterspelen in het Russische Sotsji. Het was het onbetwiste hoogtepunt in zijn schaatscarrière. Voor deze verdienste werd hij ook benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau.
Groothuis brak door in 2005 en stond sindsdien elf jaar lang in de schijnwerpers bij schaatsminnend Nederland. Liefst 26 medailles verzamelde hij in die periode, waarvan het goud in Sotsji uiteraard het meest in het oog springt. “Maar nu is het moment gekomen om me op andere zaken te gaan richten dan topsport. Het is ook geen emotionele beslissing nu, puur een rationele. Ik heb mezelf de vraag gesteld of ik er nog eens alles voor wil doen om het vereiste hoge niveau te halen en die vraag met ‘nee’ beantwoord. Ik word ook ouder natuurlijk, en zowel fysiek als mentaal heb ik niet meer de motivatie om nog een seizoen alles te geven.”
Groothuis geeft aan dat het schaatsen op topniveau, hoe mooi ook, duidelijk ook mindere punten met zich mee brengt. Een recente, heftige gebeurtenis in zijn privéleven heeft hem in ieder geval daarover meer aan het denken gezet: “Je bent zo vaak en lang weg van huis. Dat is best moeilijk als je een gezin hebt. Daar kwam nog bij dat mijn oudste zoontje Luuk eind vorig jaar ernstig ziek werd.” Bij het vierjarige mannetje werd het syndroom van Henoch-Schönlein geconstateerd. Een streptokokbacterie op de luchtwegen leidde tot een auto-immuunreactie van het lichaam, met alle heftige gevolgen vandien. “Mijn vrouw moest ongeveer iedere dag op en neer naar het ziekenhuis en ik zat aan de andere kant van de wereld om te schaatsen. Dan is sport ineens zo relatief als de pest”, vertelde hij destijds aan de Telegraaf.
In het begin van zijn schaatsloopbaan maakte Stefan Groothuis (zittend midden) deelt uit van het team dat gesponsord werd door Uitgeverij Stedendriehoek. Hij behaalde in 2001 de nationale juniorentitel.
Inmiddels gaat het gelukkig beter met Luuk, en dit onheil was ook niet de doorslaggevende reden om de schaatsen aan de wilgen te hangen, legt Stefan uit: “Het plezier in de sport is er nog wel, maar de volle overtuiging ontbreekt. Natuurlijk ga ik bepaalde zaken enorm missen, zoals de trainingskampen met mijn ploeggenoten. Een geweldige tijd!”
De komende maanden gaat Groothuis eens rustig op een rijtje zetten hoe hij het ‘après schaatsen’ vorm gaat geven. De bedoeling is sowieso om de topsport en alles wat daarbij om de hoek komt kijken, voorlopig achter zich te laten. “Is er leven na het schaatsen? Ja, ik denk en hoop het wel. Maar even zonder de topsportbril, wat mij betreft. Even liever wat anders nu.”
