(O)LIJF

‘Je moet je nooit verontschuldigen voor wie je bent,’ en ze nipt van haar whisky. Jaar of 70, haar in model. Ik bespeur een lik mascara en ruik iets Chanel-erigs.
We zitten in een hippe tent, daarom ben ik er nooit geweest. Het interieur is licht en de details goud.
‘We conformeren ons naar de rol die ons gegeven wordt. We doen wat er van ons verwacht wordt. Dat is onterecht.’
Ik heb een mooie maar ongemakkelijk zittende jurk aan, gelukkig gympies eronder.
‘Waarom doen mensen dat?’ vraag ik en roer door mijn Martini.
‘We worden opgevoed en leren wenselijk gedrag te laten zien. Als je lief bent, bijvoorbeeld, dan word je beloond. Jongens worden aangemoedigd om stoere dingen te doen, meisjes met vlechtjes worden schattig gevonden. En onbewust gaan die patronen later in het leven door, voor beide seksen, trouwens.’
Ze is wijs. Ik heb al 10 jaar geen vermouth gedronken, laat staan met een olijf-aan-stok.
‘Ik zeg vaak sorry,’ beken ik, ‘en zelfs daar wil ik sorry voor zeggen.’
Ze grinnikt.
‘Onzin. Je bent niemand iets verschuldigd. Maar reden dat jij grappig bent,’ en ze tikt met haar glas tegen mijn elleboog, ‘is omdat je mensen wilt behagen. Lachen is lekker en jij bezorgt mensen dat fijne gevoel.’
Zo had ik het nog niet bekeken.
‘Dat er discussie oplaait over abortus, zowel in Amerika als hier, is om je kapot te schamen,’ begint ze na een stilte.
‘Los van de medische handeling en alle ellende die er mee gemoeid gaat, is dit een regelrechte sprong terug in de tijd. Door abortus te verbieden acht je de vrouw niet capabel genoeg om zelf een weloverwogen beslissing te maken. Over haar eigen lijf en leven, nota bene.’
Ik heb iets sterkers nodig en bestel twee kleine glaasjes wodka. Ze kijkt me schalks aan en we tikken ze achterover. De barman is verbaasd, 70 jaar en dan zo drinken.
‘Dus jij,’ en ze trekt haar neus op, ‘moet gewoon carrière maken en je daar niet voor schamen of daar voor verexcuseren. Bullshit.’
Lekker woord, zeker uit haar mond.
Als we abortus gaan verbieden, springen we 40 jaar terug in de tijd. 1984. Danny de Munk kwam met de hit ‘Ik voel me zo verdomd alleen.’ Kan geen toeval zijn.