Stedendriehoek
Mijn hart bonkt in mijn keel, ik heb mijn make-up nog op en in mijn hoofd draait terrormuziek. Het is zondagochtend en ik heb een onnoemelijke kater. Geen klein tapdansje onder de dakpannetjes, maar loeiharde hakke-zage-muziek. Om mij heen kleren. Ik volg de route tot aan de keuken, waar de sokken kennelijk als eerste uitgingen. Ik pak een glas water. Weg met die kater.
In de stad is het rustig. Het was warm afgelopen dagen, dus de mensen zitten buiten. Vriend en ik besluiten het op een kroegentocht te zetten. In elk café een shotje. In elk café een kopstootje. Onpersoonlijk en snel. Het fascinerende aan het fenomeen shotjes is dat ieder weldenkend persoon wéét dat dat tot ellende leidt, maar iedereen het tóch doet. Het moment van plezier, het gevoel van onoverwinnelijkheid omdat je niet achterover stoekt van de sterkte. Het grenzen opzoeken, het lachen, werkelijk alles wint van consequentie kater. De kater komt later. En zo werkt het met veel dingen.
De ellende komt later. Nu ook voor Forum voor Democratie. We zagen allemaal dat die partij aan het zuipen was en katerig zou worden. Wat een bende maken zij er van, hè? Henk en Thier worden uit elkaars vriendenboekje gescheurd. Het is de ‘Yolanthe-gastendoekjes-gate-met-Jan-Smit’ in het kwadraat! De champagne smaakte zo zoet na de overwinning van de Provinciale Staten verkiezing. Maar champagne is een ‘silent killer’. Als je die te gretig en met te grote teugen tot je neemt, dan veroorzaakt het een akelige kater. Je moet weten hoe je dat moet drinken. Met nipjes en slokjes. De kater voor FvD begint hen nu onder de dakpannetjes te tapdansen. Henk en Thier voorop.
Het café is het honk waarvan je weet dat de gevolgen achteraf pijn gaan doen. Naast à la minute lachsalvo’s, pret en verhalen is de dag later minder fijn. Als je flink hebt door getetterd, tenminste. Een kater. Portemonnee kwijt. Te dure avond. Een vreemde gekust, terwijl je een liefje hebt. Van je barkruk gemieterd, omdat het teveel werd. Maakt dat zo’n avond extra bijzonder? Omdat we weten dat we de volgende dag op de blaren moeten zitten? Waarom blijven we die grenzen opzoeken terwijl we weten welke prijs we ervoor betalen? Het café leert me zaken over het leven. Het laat me mijmeren en dromen en lachen om goeie grappen.
De hitte, afgelopen weken. Ik lees in nieuwsberichten dat er honderden, dan niet duizenden dieren tijdens transport of door uitvallen van ventilatie zijn omgevallen van de hitte. Ik lees op internet ‘ach en wee’. Het is het gevolg van ons eigen handelen. Wij kunnen er voor zorgen dat dit anders gaat. Ik realiseer me dat ook die warmte én die dierensterfte een kater is van onze maatschappij. De warmte met klimaatverandering, de sterfte door de kiloknaller. De processierups (ja hoor – hij komt toch nog even aan bod) is het gevolg van het extreme aanleggen van eikenbomen, het oplopen van de temperatuur en het uitsterven van zijn natuurlijke vijand. De processierups is de kater van ons insecten, klimaat- en boomaanplantbeleid. Zo kan ik nog wel door gaan. Elk (nare) gebeurtenis of ellende is kater van iets.
Vriend liegt dat hij nooit meer gaat drinken en ik twijfel of ik mijn pinpas nog heb. Het café zou ons vaker dingen moeten leren. Mijmeren en dromen. We zouden vaker moeten kijken waar een kater vandaan komt. Het spoor met kleren volgen, totdat we bij de sokken zijn. En dan beginnen met een glas water. Weg met die kater.
