Stedendriehoek
Column Nanda Roep
Door omstandigheden zouden wij geen Moederdag vieren en dat was prima. Mijn kinderen zijn groot. Het is niet belangrijk om cadeaus te krijgen. Serieus, het was geen probleem.
Maar gek was het wel… Ineens vrij te zijn op Moederdag…
Als kind moest ik ieder jaar honderden kilometers wandelen. Feitelijk ging het om twaalf kilometer, maar gevoelsmatig waren het er hónderden.
Met het hele gezin reisden we per trein naar Overveen. Mijn moeder gebruikte er haar ‘gratis reizen’-dag voor van de NS. Vanuit daar moesten we dus wandelen, want daar hield mijn moeder van.
Eerst liepen we urenlang (gevoelsduur: wéken) door de heide. Ik kreeg pauze bij de beroemde strandtent Parnassia in Bloemendaal, maar ik mocht er geen broodje. In plaats daarvan kreeg ik geplette boterhammen van onderuit de tas. Vervolgens liepen wij via het strand naar Zandvoort waar we de trein naar huis namen. Voor mijn jonge ik was het niets minder dan een kleine helletocht.
Maar nu… miste ik het toch. Gelukkig wilde mijn zoon (17 jaar) graag even met mij naar een terras. Eerlijk gezegd had het weinig met Moederdag te maken, maar alles met zin in een tosti bij ’t Leesten. Voor wie ’t Leesten niet kent: het is een prachtig bospaviljoen in Ugchelen.
In ruil voor de tosti liep mijn zoon een rondje met me door het bos. Hij ging zelfs akkoord met de route van zes kilometer. Het was gezellig en we kletsten tevreden. Ik realiseerde me dat het zowaar de Moederdag benaderde zoals ik die van jongsaf ken!
Aan het einde werden we warm en moe. Mijn zoon begon te puffen dat het eigenlijk net te ver was. Toen wist ik dat deze Moederdag compleet was.
“Natuurlijk heb ik twee minuten stilte gehouden op 4 mei. Dat doe ik ieder jaar, ik vind het belangrijk. Normaal denk ik aan de Tweede Wereldoorlog. Meestal neem ik ook een moment om te denken aan iedereen die ik persoonlijk heb verloren. Dit jaar was het anders. Het was moeilijker om aan mijn persoonlijke situatie te denken. Ik merkte dat mijn gedachten de hele tijd uitgingen naar Oekraïne. De oorlog is nog steeds bezig en ik vind het vreselijk. Nu gebeurt het waar je bij staat, zo voelt het. Iedereen kijkt toe en niemand kan iets doen. Mijn gedachten waren op 4 mei bij de Oekraïners.” – Gea
Katinka, 53 jaar, Zutphen: “Voordat ik ga slapen, moet ik geen open eindjes hebben, want dan word ik ‘s nachts wakker en dan ga ik malen. In mijn geval gaat het dan om werk. Een eigen bedrijf is altijd wel kwetsbaar. Maar verder ben ik geen piekeraar. Voor mijzelf heb ik de instelling dat sommige dingen gewoon gebeuren en dat die kennelijk moeten gebeuren. Soms zit het mee en soms zit het tegen. Dan kun je er lang over piekeren en erin blijven hangen, maar soms komt vanuit iets dieps juist iets heel moois.”
Marry, 62 jaar, Deventer: “Volgens mij wordt dat minder als je ouder wordt. Want het verleden wordt steeds groter en de toekomst wordt steeds kleiner. Dus je hebt niet meer zoveel om over te piekeren. Tenminste, zo werkt het bij mij en ik zie het meer in mijn generatie. Je piekert je suf in een mensenleven: maak ik wel de goede beroepskeuze, partnerkeuze, studiekeuze, woningkeuze… Dat wordt alsmaar minder. Je wordt rustiger en door levenservaring weet je ook: ach, tomorrow is another day. Ja, het komt ook door levenservaring.”
Ganna, 45 jaar, Apeldoorn: “Alleen als mij onrecht aangedaan wordt, dan word ik een soort van Inspector Clouseau. Dan gaat het erom dat iemand iets over mij beweert wat niet klopt. Als dat out of the blue komt, ga ik gelijk in gesprek. Als dat niet mogelijk is, ga ik er zelf mee aan de slag, want ik wil tot de bodem uitzoeken waarom iemand mij zoiets aandoet. Dan analyseer ik de beweegredenen tot ik er naar mezelf toe vrede mee heb. Pas daarna is het voor mij klaar.”
