Stedendriehoek
Column Nanda Roep
Met enige zorg lopen we door ons huis. Binnenkort wordt namelijk de waarde beoordeeld. Net zoals je geneigd bent om te gaan opruimen voordat de schoonmaakster komt, zo willen we het nu opknappen voordat het wordt gekeurd.
Zelf vinden we alles prachtig, er zijn ook zoveel mooie herinneringen. Maar ja, daar heeft een professional weinig boodschap aan.
Dus lopen we een rondje. Het ergste zal de badkamer zijn, weten we. Die hebben we namelijk nooit afgemaakt. Destijds is er aan het huis veel gedaan: er zijn vloeren gelegd en kasten ingebouwd. Alle muren en kozijnen aangepakt, trappen vervangen…
We liepen vertraging op en nou ja, uiteindelijk moest de badkamer nog worden afgemaakt na de verhuizing. Met een peuter en een baby van zes weken oud. Wonderwel zijn de tegels nog geplaatst en is het tussenmuurtje gebouwd. Maar het laatste staartje, het stucwerk, is nooit gedaan.
Nu beginnen we bezorgd aan onze eigen rondleiding, maar gaandeweg klaren we op. Hee? Hebben we de kozijnen toch vervangen? Zijn we daar kennelijk aan toegekomen? Wat goed! Dan blijft met name de badkamer het probleem…
Ik stel voor om alsnog een stukadoor te regelen. Silvester kijkt mij vragend aan. ‘Het gaat niet om stucwerk,’ zegt hij.
‘Jawel,’ antwoord ik. ‘De bovenkant moet toch worden gestuukt?’
‘Het is geen stucwerk,’ herhaalt Silvester. ‘Het moet gewoon worden geschilderd en dat is nooit gebeurd.’
‘Geschilderd!’ Ik roep het nog net niet uit. Dat had ik alláng kunnen doen – ik ben dol op schilderwerk! ‘Waarom heeft niemand dat gezegd!’
Kennelijk is het altijd o zo duidelijk geweest, dus kennelijk ligt het aan mijn vroegere zwangerschapsdementie. Maar die schilderklus pak ik op. Zo komt het huis toch nog eens helemaal af. Zeventien jaar na dato, maar goed, een kniesoor die daarop let.
“Wat mij opvalt in de natuur tijdens mijn dagelijkse wandelingen met de hond, zijn naast de vele paddenstoelen de mooie spinnenwebben. Het zijn allemaal prachtige kunstwerkjes op zich, het ene nog mooier dan het andere. En in combinatie met de fraaie herfsttinten van Moeder Natuur een prachtig gezicht. Vooral in de ochtendnevel zijn ze duidelijk waarneembaar. En natuurlijk zijn spinnenwebben van alle tijden, maar wat mij opvalt is dat er nu zo veel zijn. Maar dat is geen enkel probleem, want het is dubbel genieten van dit fenomeen natuurlijk. Verder is de herfst toch al een uniek seizoen met al zijn heerlijke geuren en prachtige kleuren waar geen ander seizoen tegenop kan.” – Marianne Steenbergen
Regina, 39 jaar, Deventer: ‘Ik doe eigenlijk te weinig aan sport. Af en toe doe ik wel iets, zoals mountainbiken en tegenwoordig ook skateboarden. Iedere keer probeer ik mezelf uit te dagen met nieuwe dingen. Vroeger heb ik superveel gesport en nu doe ik sporadisch iets. Een keer per week ga ik wel even skateboarden, maar dat is meer een sociale bezigheid dan dat ik het echt sporten kan noemen. Maar dat vind ik van wel meer sporten, hoor, zoals tafeltennis of golf. Je wordt er niet echt moe van, maar het ligt er ook aan hoe je het doet natuurlijk.’
Ganna, 45 jaar, Apeldoorn: ‘Ik ben gestopt met sporten toen ik op reis ging rond de wereld. Een hockeyteam kun je als backpacker niet meenemen in je rugzak. Officieel ben ik nooit meer teruggekomen van die reis, ik woon nu sinds 14 jaar pas weer in Nederland. Het is er niet van gekomen om weer naar een sportclub te gaan. Als alleenstaande moeder had ik daar ook geen geld en geen tijd voor. Later wil ik wel in een veteranenhockeyteam.’
Katinka, 53 jaar, Zutphen: ‘Ik zou heel goed zonder kunnen, maar mijn lijf niet. Ik moet wel sporten, want anders heb ik het gevoel dat ik dichtgroei. Ik heb eigenlijk nooit zin om naar de sportschool te gaan, maar als ik klaar ben, ben ik wel trots op mezelf. Morgenochtend om 8 uur mag ik weer. Dan heb ik nu al tegenzin, ja hoor. Het is toch ook niet leuk? Maar ik moet gewoon echt, het moet. Tegenwoordig is er zo’n reserveersysteem bij ons, dus ik moet dan ook wel gewoon gaan.’
