Stedendriehoek
‘Hoeveel?’
‘Ruim honderd. Zoiets.’
‘Heb je altijd inspiratie? Schrijf je er de hele week aan? Heb je reservecolumns? Heb je altijd twee verschillende schoenen aan?’
Ik word geïnterviewd voor een blaadje. Ik vertel dat het nadeel van een wekelijkse column is, dat je soms héél lang moet wachten met schrijven. Dit was zo’n wacht-week. Ik heb net een droge panty aangetrokken. Ik lachte me helemaal gek vorige week. Had mezelf voorgenomen om deze week níks politiekgevoeligs te rijmelarijen, komt SP om de hoek. Met een véél te lang, véél te traag, véél te fout filmpje met scherpe woordgrapjes en ranzige beelden, als persiflage van Frans Timmermans. ‘Hans Brusselmans’, de hoofdrolspeler in het filmpje, vreet Nederland op en is Europa-hitsig. SP kietelt ome Frans speels onder z’n Europese balletjes. Internet ontplofte! Hoe dúrfde links, de andere linkse lolbroek zó aan te vallen! Dat kon niet door de beugel. Terwijl ik genóót. Eindelijk actie op links! De inhoud even daargelaten. Tijdje terug stond ik een cabaretje te doen en daar riep ik het al; laat in godsnaam niet alleen rechts scanderen, laat links wakker worden. Niet voor mij! Puur voor het geluid! Laat links lawaai maken. Kennelijk zat de marketing-chick van SP in de zaal. Die ging na mijn woordje direct aan de slag. Het moest grootser, lánger en fouter. Chapeau, SP. Soms moet je geluid maken, om te worden gezien.
Als het interview is afgelopen, geeft het meisje me een hand. We babbelen wat en vlak voor ik m’n sleutels zoek fluistert ze: ‘En je bent ook zo… aardig! En speels! Veel minder scherp dan in de columns. Wel grappig nog hoor.’ Ik bedank haar en stap richting auto. Kennelijk ben ik in de columns, de SP die Timmermans onder de balletjes kietelt. Chapeau, Rens. Soms moet je geluid maken, om te worden gelezen.
Zondag zat ik de hele dag met een klapstoel langs de kant van de weg. Ouwehoeren naar auto’s vol Moederdag-meute. Eerst naar oma A, daarna naar oma B. Allebei hetzelfde cadeautje, anders gaan ze bekken tijdens het eerstvolgende verjaarspartijtje. Of erger; passief agressief negeren. Terwijl we allemaal weten dat oma A. vaker oppast en dus een echt leuk cadeautje verdient. Oma B. is een beetje half-half. Oma B. is er alleen voor de sier. Die werken we snel in de ochtend af. Kopje thee. Aardbeienvlaaitje. Beetje gelallebal over Juultjes school en Basjes voetbal en dóór. Als je als moeder of oma in de ochtend aan de beurt bent, dan weet je het wel. Terwijl ik op mijn klapstoeltje zit, mijmer ik wat over moederdag. Ik schuur tegen die dertig aan. Ik had zelf twee kinderen kunnen hebben. Een Golden Retriever. Ik had post kunnen krijgen van de Volvo-stationwagen-dealer. Verstand kunnen hebben van hippe kinderkleren. Praten over doorkomende tandjes. Ik zou weten wat er tof is in kindertv-land. Groepsapps volstampen met kinderfoto’s. Want dat doen ze, hè, die moeders? Spammen over kinderen. Juultje in zandbak, zandbak, zandbak, nog een keer zandbak, in treintje, op fietsje, naast huisje, in kuiltje. Nu spam ik goddank over glazen wijn, foto’s van laptops op verschillende locaties en schattige dieren. Ik ga naar mijn eigen moeder. Haar deel ik ruim 29 jaar met mijn zus. En sinds een paar jaar met mijn twee nichtjes. Haar rol is veranderd. Ze is niet meer alleen van mij en mijn zus, ze is oma. Oma van de twee liefste meisjes van de wereld. Zij is hun oma A. En nog voor een klein beetje mijn moeder. Ik ben zelf geen moeder. Voor mij blijft moederdag dus klapstoeltjesdag. Kijkend naar de meute. Zoals ik dat iedere week doe, voor een column in de krant. Kijken naar de meute en daar een beetje geluid over maken. Terwijl ik in het echt best aardig ben en speels.
