Dapper

Vorige week vroeg ik me nog af wat me bezielde. Was het niet gevaarlijk om in mijn eentje naar Parijs te gaan?

Maar vanaf het moment dat ik uit de Thalys stapte, werd ik bevangen door één gevoel: wat is dit heerlijk! Blij wandelde ik Gare du Nord uit en Google Maps leidde me naar het hotel.

Inchecken deed ik in het Frans. Wát was het lang geleden dat ik die taal heb gesproken, maar ik kon het nog. Het lukte. Dat wil zeggen: de meeste tijd lukte het.

Bij het bakkertje op de hoek, de boulangerie. Bij de Franse ‘Tabac’ waar ik internationale postzegels kocht. Bij de bewaker van het Louvre waar de inhoud van mijn tas moest worden getoond. Dan voelde ik me een heuse Française.

Maar op andere momenten kon ik niet op de simpelste woorden komen. Soms zei de Fransman tegenover me: ‘Zal ik maar in het Engels antwoorden?’ Dan liet ik mijn schouders zakken en knikte bedremmeld van ‘ja’.

Wat is dit heerlijk!

In het hotel raakte ik aan de praat met een Nederlands leeftijdsgenootje dat ook alleen op pad was. Dat we zo vaak te horen kregen dat we ‘dapper’ waren… Haar (bejaarde) moeder had zelfs geprobeerd haar ervan te overtuigen om niet alleen te gaan rijden.

We zeiden tegen elkaar hoe vreemd het was dat ons tripje als ‘dapper’ werd aangemerkt. Maar tegelijkertijd begrepen we precies waarom. Zelf waren we ook opgelucht met de gezellige drukte op straat. Het veilige gevoel. Het prachtige Montmartre met de geweldige geschiedenis en de mooie parkjes.

Ik was allang vergeten hoe nerveus ik me van tevoren had gemaakt. Op straat voelde ik me een ware Marianne. Het Franse symbool, een vrijheidsgodin, die de hele wereld aankan!

Dan schaam ik me voor hoe het hier gaat

“Wat mij betreft, voor mij is het opvallend hoe de asielzoekers in Ter Apel worden opgevangen. Of eigenlijk: hoe ze níét worden opgevangen. Heb je gelezen dat Artsen Zonder Grenzen voor het eerst in Nederland actief is geworden? Ze hebben de asielzoekers van noodhulp voorzien omdat onze overheid het niet doet. Toen heb ik me echt geschaamd voor hoe het hier gaat. Deze week heeft Apeldoorn 150 asielzoekers uit Ter Apel ondergebracht in twee sportzalen. Dat was een opluchting. Ik was trots op mijn stad dat ze een helpende hand uitstak. En op de burgemeester natuurlijk ook. Die zal het wel hebben geregeld, denk ik dan. Heel fijn, dat was echt nodig.” – Betty

Zó blij dat school weer begint!

Saniye, 41 jaar, Apeldoorn: “Ik ga mijn dochter heel erg missen als school weer begint. Zij heeft het erg naar haar zin op school en ze zal het zelf wel leuk vinden. Maar ik ga het vrije leven missen. Je moet de wekker zetten en ’s ochtends opschieten… Mijn werk is onregelmatig, dus als ik een keer overdags vrij ben, is het wel zwaar om ’s ochtends de wekker te moeten zetten in plaats van leuke dingen te gaan doen.”

Regina, 39 jaar, Deventer: “Voor mij is het gemixt. Want als school begint, moet ik alles weer op tijd doen en dat vind ik heel lastig. Weer die ochtendroutine erin zien te krijgen, daar zie ik wel tegenop. Mijn kinderen…, zeker mijn oudste, die verdraagt verandering niet zo goed. Dus die eerste weken zijn best wel stressvol en dan hoop ik dat hij het mentaal wel trekt. Aan de andere kant, denk ik zeker in die eerste weken: oh, ik heb genoeg tijd om van alles weer te doen. Dat is op zich ook wel weer fijn. Dus ik vind het gemixt.”

Juliëtte, 40 jaar, Deventer: “Ik ben eigenlijk nooit zo’n moeder geweest die ernaar uitkeek dat school weer begon. Ik kan het me wel voorstellen, zeker als je kleine kinderen hebt, dan wil je wel een beetje rust. Maar ik heb één kind en die is inmiddels veertien. Dus die vermaakt zichzelf wel. Ik werd altijd eerder een beetje sentimenteel als school weer begon. Als iedereen weer op tijd de deur uit moet en de boterhammen moeten gesmeerd, dan mis ik dat vrije leven wel.”