Stedendriehoek
Column Nanda Roep
In Apeldoorn is onlangs een jongen verongelukt. Op zijn fiets aangereden door een auto vol jongeren, die veel te hard ging. Hij werd twintig jaar. Dit bericht had ik al vol afschuw met mijn gezin gedeeld, maar op straat hoorde ik mensen erover praten. Het was hun buurjongen, begreep ik… Ik probeerde niet te luisteren, het voelde te intiem. Mijn gedachten katapulteerden bovendien naar mijn kindertijd. Mijn buurjongen is destijds ook omgekomen in het verkeer. Hij werd maar veertien jaar. Kennelijk was hij laat voor school en vanwege de haast koos hij een snellere route die hem op een fietspad langs vrachtwagens leidde. Dit bepaalde zijn lot…
Voor mij was deze gebeurtenis life changing. De klok, bijvoorbeeld, is voor mij geen dwingende kracht meer. Tijdstippen tellen als richtlijnen, maar zeker niet als vastgelegde grenzen. Het sijpelde ook door in mijn opvoeding. Was mijn puber laat voor een les? Dan moest die zich liever richten op de volgende, maar alsjeblieft niet stressen in het verkeer! Ook in bredere zin werd het mijn levenshouding. In stress-situaties verlegt mijn focus zich ernaar om éérst het hoofd koel te maken en pas daarna de deadlines te halen – want dat lukt altijd met voldoende rust.
Nog iets, want het ongeval van mijn buurjongen was een dubbele shock: het gebeurde op mijn verjaardag. Ik werd negen jaar oud. Ik herinner me dat zijn jongere broertje uit de klas werd gehaald en ik herinner me mijn schuldgevoel over mijn jarig-zijn. De rest van mijn leven gaan mijn gedachten op elke verjaardag even naar Henk, die mijn buurjongen was. Zo zullen de betrokken Apeldoorners ook altijd aan deze jongen blijven denken. Ik wens zijn familie en naasten veel sterkte en kracht.
“Iets wat mij opvalt, is dat de donkere dagen nu echt beginnen. Het wordt al vroeg donker en mijn gedachten gaan naar de feestdagen. Met de familie zorgen we altijd voor een gangendiner met verschillende hapjes. Dus ik begin na te denken over wat ik zal maken en toevallig stond ik gisteren al voor mijn kledingkast. Het liefste wil ik geen nieuwe jurk kopen, want alles wordt al steeds duurder. Ik maak me daar wel zorgen om, ja. Dus ik wil iets dragen dat ik gewoon al heb, maar ik wil toch dat iedereen even denkt: o wauw. Begrijp je wel? Dat is waar ik nu mee bezig ben.” – Maaike
Saniye, 42 jaar, Apeldoorn: “Ik vind dat je je beter voelt als je je even leuk aankleedt. Dan zit je rechterop en je denkt: Ha, feest! Ik snap het niet als mensen in een fleecetrui aan tafel komen zitten. Ik vind het leuk om een leuk jurkje aan te trekken, met een leuk make-upje. Dat het net even een themaatje van kerst is, dat het in dat stijltje past. Het hoeft niet allemaal met glitter, maar wel alsof je naar een leuk feest gaat, ook al zit je aan tafel.”
Regina, 40 jaar, Deventer: “Ik doe het altijd wel, ik vind het fijn om er mooi uit te zien. Mooie kleren en een make-upje op en dergelijke. Met de feestdagen doe ik wel extra mijn best. Of ik speciale kerstkleding heb? Er mag wel een glittertje bij, zeg maar. Ik draag wat meer glitter & glamour. Normaal gesproken draag ik geen hoge hakken, maar dat wil ik ook nog wel aantrekken. We vinden het hier allemaal wel leuk om mooie kleren te dragen, dus het hele gezin kleedt zich mooi.”
Ganna, 45 jaar, Apeldoorn: “Ik maak mij nooit mooi voor een ander. Dat doe ik altijd voor mezelf. En ja, ik vind het leuk om daar mijn best voor te doen. Dat is met kerst niet minder. Mijn zoon draagt vaker zijn overhemd, maar nu komt de strik er extra bij. Zelf hou ik van lekker een gouden jurk aan met hoge palen eronder. Ik heb meerdere gouden jurken. Als ik eerlijk ben vind ik feestdagen meestal erg leuk. Niets houdt mij tegen om mij mooi aan te kleden.”
