Stedendriehoek
‘Daar zit een scheur in.’
‘Ja, ik zie het ook. Oh, mevrouw Kruitbosch…’
De Coassistent heeft het handdoekje van mijn billen opgetild en zich herpakt nadat zijn ogen uit zijn kassen zouden knikkeren.
Of ik de plek even kon aanwijzen, vroeg hij voor hij het magische handdoekje optilde. Ik antwoordde, dat als hij de zwart-blauwe plek, ter grootte van een volleybal, niet zou zien, we wellicht even iemand anders naar de echo moeten laten loensen. Dit was niet te missen. Een paar dagen terug was ik van mijn paard geknetterd en wat ongelukkig op de grond gekwakt. De dokter deed de magische uitspraak ‘het niet helemaal te vertrouwen,’ dus daar lag ik. Met m’n billen bloot, bij knappe Co en zijn mentor arts.
‘Zo. Wie ben jij? En wat doe je hier?’
‘Ik ben Rens. Ik heb auditie gedaan en wil acteren. Kijken. Of ik dat kan.’
De docent glimlacht en vraagt of ik zenuwachtig was voor de auditie. Ik antwoord dat ik niet wist dat mijn ledematen zo konden trillen en als pap aan konden voelen, tegelijk. Ik vertel dat ik aan de tekentafel zit, dat ik schrijf. Dat ik na wikken en wegen, auditie heb gedaan en pardoes ben aangenomen aan de Nederlandse Acteursschool. Ik moest met de billen bloot.
‘Dus… Het is echt over?’
‘Ja.’
Er bestaan heel veel regels, woorden en boeken over liefde, maar niemand heeft de handleiding tot het vlekkeloos verbreken van een relatie. Ik hakkel en stotter, bloos en kijk naar het plafond. Mijn hart scheurt. In mijn hoofd kolken zinnen en woorden, golven gevoelens van verdriet en meelij, maar in de kamer is het stil. Oorverdovend, pijnlijk stil. Ik kijk hem aan. We weten allebei dat dit er aan zat te komen. Het leek uitstel van executie. En naast dat ik dat één van de meest onaantrekkelijke uitdrukkingen vind, is het een klotemoment om je in te bevinden. Wanneer stel je uit? En is het per se erg? Zomaar, ineens, snel een relatie verbreken, dat kan toch ook niet goed zijn? Wanneer is de dans over, het spel uit, wanneer is het genoeg? Hoe bepaal je dat? En misschien nog wel belangrijker: wie gaat er als eerste met zijn billen bloot?
‘Mevrouw Kruitbosch, u moet rustig aan doen.’
‘Héél rustig.’
Co en mentor geven me een handje, nadat ze de tranen van hun wangen hebben geveegd, na wat simpele billen-grapjes mijnerzijds. Ik hijs mezelf van de echo-tafel af en trek m’n panty tot tenminste mijn knieën weer omhoog. Dit viel best mee, maak ik mezelf wijs. Ze gaan hier écht geen grapjes maken, vanmiddag, tijdens de 2e middagpauze. Dit zien ze elke dag. Bovendien was het voor een goed doel. Ik trek de kraag van mijn winterjas op en mank zo trots als ik kan naar de uitgang van het ziekenhuis.
‘Bedankt, allemaal. Tot volgende week!’
‘Ja, u ook bedankt!’
De eerste les op de Acteursschool zit er op. Ik had mijn Lucky All Stars aan en een extra laag mascara op m’n wimpers geramd. Mij kon niks gebeuren! Of juist alles. De les was open, vrij, met een goeie sfeer en doodeng. Ik moest als laatste. Een scène waarbij er intens getwijfeld werd over de liefde, relatie en passie tussen twee mensen. Het was op dat moment op mijn liefdes-lijf geschreven. Ik haalde het uit mijn tenen. Ik ging niet alleen met de billen bloot, ik stond er naakt. Naakt, met mijn kipfiletjes en cellulitis te flapperen. Voor mijn gevoel dan. De docent vond het goed. Om 17.00 uur trek ik de kraag van mijn winterjas op en mank zo trots als ik kan naar de uitgang van de Acteursschool.
Het is bijzonder wat kwetsbaarheid met mensen doet. Het moment zelf is afgrijselijk, vreselijk. Het moment van je broek laten zakken en met je billen bloot gaan. Is het op werkgebied. Relatiegebied. Liefdesgebied, of welk gebied ook. Met je billen bloot gaan is zó eng. Maar wat voelt die frisse lucht goed, langs je krentje, als je het hebt gedaan.
www.renskekruitbosch.nl
