Stedendriehoek
“Als kind vond ik de uitspraak ‘De beste wensen!’ iets vreemds. Wat waren die wensen, dan? En hoe wist je welke wens voor wie het beste was? En wéns je iemand, dat hij de mooiste wensen mag doen, of wens je die wensen toe? Wat je niet weet, moet je opzoeken.”
“Ome Wikipedia vertelt me dat ‘elkaar de beste wensen, wensen’ ooit begonnen is met armoedzaaiers die in het begin van het nieuwe jaar, rijke lui de mooiste spreuken en leuzen verkochten. Met recht, de béste wensen aan anderen, dus. Diegene die de beste wensen verkocht, kreeg het meeste geld. Later werd het alleen nog door krantbezorgers gedaan. In de eerste week van januari zijn we dus allemaal een beetje krantbezorger.
‘Fijne jaarwisseling gehad?’
‘Nou, poeh. Champagne, oliebollen, vuurwerk. Je weet wel hoe dat gaat, hè?’
En ik weet hoe dat gaat. Niemand vindt er namelijk een klap aan, dat hele nieuwjaar. Het is laat, we zijn moe, we weten niet met wie we af moeten spreken, er moet altijd iemand rijden, Hector eet de rotjes op en de oliebollen van Marloes zijn niet te vreten. Iederéén vindt Oud en Nieuw ingewikkeld! Ik weet het zeker. Het kus-concept, ook. Als vrouw hebben we het moeilijk. Wij moeten áltijd. Mannen kunnen al 50% uitsluiten, maar wij vrouwen moeten íedereen op het wangetje aflebberen. Wie kus je? Twee? Eén? Doe je nog een semi-knuffel bij?
‘Ja. Een nieuw jaar. Een nieuw begin!’
‘Inderdaad! Ik ga maar weer eens fanatiek beginnen te sporten!’
De enige plek waar ik in januari zou willen werken, is de sportschool. An sich al een tenenkrommend treurhok, maar in januari is het daar dubbel droevig. Schitterend! Alle appel-vetflapjes en olie-bollen komen met frisse tegenzin die toko in gewaggeld. Driekwart jaar geen ruk aan hun conditie gedaan, maar het nieuwe jaar breekt aan dus er moet gekracht en gecardioot worden. Oh, wat lijkt me dat mooi. En dat ze dan na zes weekjes nooit meer terugkomen. Dat bouwt dan langzaam af. Van drie keer, naar anderhalf keer per week. En dan zo langzaamaan, rond half maart, zien we Koen niet meer bij de cardio en Kees niet bij de krachttraining.
‘Het was me nogal een jaar.’
‘Nou, eindelijk een frisse start. Nieuw jaar, nieuwe kansen!’
Ergens is het prachtig, dat wij mensen onszelf de kans geven ons nog een aantal dagen te verschuilen achter een jaar. Dat we wachten tot 1 januari om een herstart te maken. Resetten! Opnieuw beginnen. We nemen voor veel te weinig dingen tijd, dus het is prachtig als je de rust op kan brengen jezelf de tijd te gunnen. Maar het is ook zonde, en een kapstok. Waarom niet vandaag beginnen? Waarom wachten tot januari?
‘Nog speciale wensen voor dit jaar?’
‘Ik wil wat bewuster gaan leven, vanaf nu.’
Er moet een startschot zijn, een aftrap, een reden om met iets te starten. Zeker als iets niet uit een 100% intrinsiek gemotiveerd iemand komt, hebben we externe redenen nodig om iets te volbrengen. Iedereen dieet in januari. Iedereen zit aan de groene shakes. Iedereen wil zijn ouwe vet van zich af trippelen in de sportschool. We volgen. Omdat we wensen slank te zijn, succesvol, gelukkig, gezond. Maar we moeten niet wensen, we moeten het gaan halen. En niet alleen in januari, élke dag van het jaar. Begrijp me goed: ik wil geen goalgetter (ja, acute eczeem) zijn, waarvan je niet mag dromen. Droom dingen. Zonder dromen geen fantasie. Maar stop met wensen. Alles wat je wil, ligt binnen handbereik. Je hoeft alleen maar een eerste stap te zetten. Dat kan iedere dag. En als het niet lukt, is je wens het te proberen of te doen in ieder geval uitgekomen. Dat hang niet af van een jaar of een datum. Zorg dat je je allerbeste wensen verkoopt. Niet aan anderen, maar aan jezelf. Wees je eigen krantenbezorger. Van héél veel goed nieuws.”
