Stedendriehoek
Ruim vijftien jaar geleden leerde mijn dochter zwemmen. Gaandeweg maakte ik soms een praatje met de badmeester. Hij bleek erg geïnteresseerd in mijn werk en ook in dat van Silvester.
Zoveel interesse had deze badmeester, dat hij mijn kinderboekenserie gebruikte om zijn zoon te helpen met de dyslexie-trainingen. Jarenlang. Als Silvester een chauffeur nodig had, of een helpende hand bij catering voor een première, dan pakte hij die klus op. We leerden elkaar steeds beter kennen…
Nu wilde ik schrijven over een samenwerking die we zijn aangegaan, maar ik werd afgeleid door het boek dat ik las. ‘De omwenteling’ van Suzanna Jansen. Onlangs schreef ik erover (Nieuwsblad Stedendriehoek #40.) Bijna ieder hoofdstuk onthult een – voor mij – schokkende situatie voor de vrouw in de afgelopen eeuw.
‘Wist je dat de overheid regels hanteerde die vrouwen verbood om te werken?’ Elke dag noemde ik iets uit het boek. ‘Dit is ná de Tweede Wereldoorlog, hè!’
Hm, ik dacht dat ík soms tegenwerking ondervond… Ik heb genoeg mensen gezien die mij – als vrouw – te eigenwijs en doortastend vonden…
Maar goed, gaandeweg wordt de vrouwenpositie beter en zelfs in mijn bestaan kan ik dat merken. ‘Wij léven deze geschiedenis,’ knikte ik tegen Silvester. ‘Maar dat merk je nauwelijks hè?’ ging ik door, ‘en toch voel ik dat ik meer ruimte krijg.’
Terug naar de badmeester. Vijftien jaar later is hij in de positie om een multimediaal project door ons te laten uitwerken. Alles waarvan hij een kijkje in de keuken kreeg, konden we nu toepassen voor hem. Ineens was hij de opdrachtgever en ik was de projectleider, die ook Silvesters bedrijf en de drukkerij begeleidde.
Nu vieren we dat het project zo goed is gelukt. Er is geen onbehoorlijk woord gevallen. In mijn achterhoofd dank ik ook de vrouwenbeweging en al mijn voorgaande, doortastende wegbereiders.
“Gisteravond zat ik bij Cinemajestic vol verwachting op de VIP-film te wachten. Ik had voor nog een persoon extra gereserveerd. Zelf had ik al een kaartje gekocht. Vertelde de baliemedewerkster dat de VIP-avond de volgende avond zou zijn. Nou ja, toch maar naar een andere film gaan kijken. En nu vanavond weer… Hoe herken je een cinefiel???” – Jhana
Marry, 62 jaar, Deventer: ‘Slutshaming is van alle tijden. Ik vind het gek dat het bij vrouwen zo is en niet bij mannen. Daar verbaas ik me mijn hele leven al over. Ik ben geboren in 1960 en heb dus de seksuele revolutie meegemaakt. Alles moest kunnen en wij jonge vrouwen werden geacht om daar heel vrij mee om te gaan. Dat was weer het andere uiterste, moet ik wel zeggen. Maar je werd niet gelijk voor slet uitgemaakt, dat is echt iets van nu.’
Juliëtte, 40 jaar, Deventer: ‘Ik haal mijn schouders op en ik denk: je vindt maar van me wat je vindt. Zoek het lekker uit, ja toch? Als iemand naar mij sist: ‘Hee, meisje’, en ik reageer niet, dan wordt het al gauw: ‘Hee, hoer’. Dat interesseert mij niet en dan antwoord ik: ‘Ja, je moeder’. Als je niet reageert, gaan ze schelden. Maar het maakt mij niet uit. Laatst riep een bouwvakker van zo’n stellage naar beneden: ‘Hee, meisje,’ toen riep ik terug naar boven: ‘Hee, bouwvakker’. Daar moest hij wel hard om lachen toen.’
Saniye, 42 jaar, Apeldoorn: ‘Je bedoelt als iemand in de ogen van een andere vrouw zich ordinair gedraagt, dan ben je meteen een hoer, of zo? Ik lees er weleens over, maar ik maak het niet zo mee. Iedereen moet zich toch lekker met zichzelf bemoeien, denk ik dan. Waarom moet iedereen als eenheidsworst door het leven gaan? Het is tegenwoordig heel erg, naar mijn idee, iedereen moet dertien in een dozijn zijn. Laat iemand toch lekker zoals die is. Als iemand outgoing, is, dat is toch leuk?’
