Stedendriehoek
Column Nanda Roep
Groot nieuws: ik heb een baan. Voor het eerst in mijn leven. Op mijn eenenvijftigste ben ik in loondienst gegaan. Dat doet wat met je, hoor! Het voelt feestelijk en speciaal en ik heb dan ook superveel zin in mijn werk.
Wat ga ik doen? Ik ben docent Nederlands geworden bij Aventus. Het gaat om een baan van anderhalve dag, 0,3fte voor de collega-loondiensters onder ons. Eigenlijk blijf ik dus vooral ondernemer met mijn uitgeverij. Maar toch: ik ben in loondienst.
Om mij te feliciteren, bracht mijn teamleider op de eerste dag een bos bloemen naar mijn les. We maakten voor de klas een mooie foto van het heuglijke moment. Mijn nieuwe baas stelde daarna voor om de bloemen terug in het water te zetten op haar kantoor.
Eén van de leerlingen reageerde verbolgen. ‘Neemt ze die nu weer mee?!’ Ze dachten dat ik de bloemen alleen mocht vasthouden voor het fotomoment. Dat de tieners het daar niet mee eens waren – mijn leerlingen –, nam mij meteen voor hen in.
Maar ze konden gerust zijn. De bos stond veilig op mij te wachten. Toch was ik ’s middags al halverwege de trap naar buiten toen ik hoorde: ‘Nanda, vergeet je niet je bloemen?’
Die vergat ik dus wel! Kennelijk had ik zoveel informatie gekregen. Kennelijk was ik zo vol van alle indrukken. Gauw terug om de bloemen te pakken en snel naar de trein.
Toen ik op station Apeldoorn uitstapte, kwam iemand me achterna: ‘Volgens mij vergeet u uw bloemen.’ Ja. Hoe bestond het… Ik had ze laten liggen op het bagagerek.
Nu heb ik dus een baan. Voor mijn gevoel kreeg ik die dag wel drie keer een bos bloemen. Het was een feestelijke start.
“In mijn omgeving wordt wel over het voetbal in Qatar gesproken. Het WK voetbal dat binnenkort begint, weet je wel. Normaal kijken we grote wedstrijden met de familie, gezellig met zijn allen, maar nu willen sommigen niet komen. Vanwege de omstandigheden natuurlijk. Er zijn in Qatar geen vrouwen- en geen homorechten. Tijdens de bouw van het stadion zijn duizenden mensen omgekomen. Het levert binnen onze familie discussie op. We hebben dat dus allemaal meegekregen en ik moet zeggen dat ik het ook heftig vind. Toch gaan wij wel gewoon kijken. Ja, wat moet ik anders? Ik heb niet het idee dat ik hierin verschil kan maken.” – Fleur
Saniye, 42 jaar, Apeldoorn: “Jahaa! Mijn dochter vertelde laatst dat het buurmeisje had gezegd dat Sinterklaas niet bestaat. Toen heeft ze geantwoord: ‘Dan heb je gewoon altijd de Hulpsinterklaas gezien, want je merkt het wel hoor, als je de echte ziet.’ Voor mezelf vind ik het ook heel leuk. Het is het meest knusse feest dat ons land heeft, denk ik. De hele opbouw is leuk. Het begint al ver ervoor. Wanneer het speelgoedboek op de mat is gevallen, gaat het los met de schaar erbij.”
Katinka, 53 jaar, Zutphen: “Vroeger had ik er natuurlijk veel mee, toen de kinderen klein waren. Dan was het leuk om te bedenken: wat gaan we doen? Laten we Sint en Piet langskomen? Soms had je van die ochtenden dat je beneden kwam en dan was de Rommelpiet weer geweest en dan lag alles overhoop. Dat was natuurlijk superspannend. Of de open haard stond open en ja, allerlei dingen waren weg… Dan werd er op Pakjesavond heel hard op de deur gebonsd. Ik vond het altijd wel een leuke tijd.”
Juliëtte, 40 jaar, Deventer: “Nou ja, ik heb er niet per se iets mee, want ja, ik heb een 14-jarige zoon. Wij zijn sowieso nooit erg Sinterklazerig geweest. Toen hij klein was natuurlijk wel. Ik liet hem één keer per week zijn schoen zetten. Alleen op zaterdag, want die spanning elke avond, daar werd niemand vrolijk van. En dan Pakjesavond met een paar mooie cadeaus. Het was altijd wel een bescheiden Sinterklaas. Wij zijn meer Kersterig. Met alle discussies van nu ben ik ook wel blij dat het voor ons achter de rug is.”
