Stedendriehoek
Column Nanda Roep
We keken foto’s van tien jaar geleden. Zo ver terug is in mijn geval ook: tien kilo geleden. ‘Wát was je slank!’ reageerde Silvester. En ik? Eerlijk? Ik zag geen verschil.
In mijn leven is het al eerder opgevallen dat ik weinig oog heb voor een kilo meer of minder. Een gek verschijnsel waar ik normaal niemand over hoor. We hebben er dan maar zelf een term aan gehangen, of eigenlijk heeft Silvester dat gedaan: anodixia.
Waar vrouwen met anorexia zichzelf in de spiegel veel dikker zien dan ze in werkelijkheid zijn, heb ik dat andersom. Ik ben tien kilo zwaarder, maar ik voel me nog steeds slank. De spiegel zegt het ook.
Eigenlijk is het een heerlijke ‘aandoening’. Want ik wéét dat ik niet de dunste ben, maar zo vóél ik me wel. Toch zit er zelfs hieraan een klein gevaar, want waar ligt de grens?
Ik ben ook weleens nog vijf kilo zwaarder geweest. Pas toen ik mezelf ermee op televisie zag, schrok ik ervan. De tv maakt alweer vijf kilo dikker, dat is wetenschappelijk bewezen. Voor mij betekende het een omslag in mijn eetpatroon.
Maar van de anodixia ben ik nooit helemaal genezen. Ik denk serieus dat een broek verkeerd is gewassen als die niet meer past. Pas in tweede instantie begrijp ik dat het aan mijn omvang ligt. Op de weegschaal zie ik het cijfer wel omhooggaan, maar ik denk serieus dat het aan de dag moet liggen. Waarschijnlijk gewoon wat vocht…
Maar goed, ik doe mijn best om het in de hand te houden. Dat betekent géén paaseitjes voor mij. Want de weegschaal zegt het en die weet het kennelijk beter dan ik. (Nog steeds moeilijk te geloven.) Bovendien komt de lente eraan. Dus het is tijd.
Ik kijk naar de tv
Wat ik zie, het antwoord is nee
Zoveel onnodig geweld
Ontelbare mensenlevens geteld
Hele onschuldige families om zeep gebracht
Zelfs vrouwen vernederd en verkracht
Wat naar om dit op papier te zetten
Maar de waarheid is cru, we moeten blijven opletten
De hele wereld staat op zijn kop
Komt er ooit nog een stop
We moeten positief blijven kijken
Armen maar ook rijken
We zijn allemaal mensen van vlees en bloed
Komt het in de wereld ooit goed
– Henny Kleinmeulman
Regina, 39 jaar, Deventer: “Ik krijg altijd een luchtig en zonnig gevoel van Pasen. Dat komt ook doordat ik in maart jarig ben en vanaf die tijd wordt het sowieso lichter door de lente. Vroeger kreeg ik ook altijd paasspulletjes voor mijn verjaardag. Van die schilderstandaardjes voor eitjes en knutselspulletjes voor Pasen. Dat zit er zo ingeprent, dus dat speelt ook mee. We hebben een paastak in huis, een hele grote die helemaal is volgestouwd met eitjes. Met Pasen gaan we met zijn allen brunchen. In ieder geval betekent het lente en paaseitjes zoeken.”
Marry, 62 jaar, Deventer: “Op Goede Vrijdag draai ik de Matthäus Passion en dat is voor mij Pasen. Dat is de mooiste muziek van de wereld voor mij, terwijl ik niet eens christelijk ben. Ik vind Bach gewoon magisch mooie muziek. Maar ik ben wel gereformeerd opgevoed, dus ik weet niet of dit met mijn achtergrond te maken heeft. Vaak bezoek ik de Matthäus live. In Deventer heb ik hem bijvoorbeeld in de Lebuinuskerk gezien en in de Bergkerk. Maar ik heb ook heel goede uitvoeringen op cd.”
Ganna, 45 jaar, Apeldoorn: “Ik ging met Pasen altijd met een grote groep vrienden naar Hoog Soeren. Daar huurde ik een grote huifkar. Dan was er een paasfeestje, met een tocht waarbij halverwege iemand in een paaspak de huifkar in sprong. Voor de kinderen was dat leuk en dan mochten ze aan het einde nog eitjes zoeken. Maar a: mijn kind wordt groter, en b: het huifkarbedrijf is nu verkocht. Dus het is een ander hoofdstuk voor ons, maar we pakken wel uit. Ik heb een grote tak van de Hazelaar wit gespoten, dus daar hangen ook alle dingetjes weer aan dit jaar.”
