ApoldroNU – Strijdbijl begraven

Regelmatig stop ik wat harde noten in mijn columns. Dat is, vind ik, ook de bedoeling van dit soort persoonlijke epistels. Aan slap gezemel heeft niemand iets. Niet dat ik me verbeeld dat mijn kritische woorden altijd tot iets leiden: politieke en maatschappelijke processen kennen per slot van rekening hun eigen dynamiek.

Nu schreef ik eind juli iets wat waarschijnlijk niet iedere Berg en Bos-bewoner leuk vond. Namelijk dat er in de Apeldoornse villawijk in bepaald opzicht sprake is van rupsje-nooit-genoeg.

Al zeker vier decennia woedt er een strijd tussen de wijkvereniging Berg en Bos, de gemeente Apeldoorn en Apenheul. Over parkeren en verkeer. Ik stelde in die column dat de Berg en Bos-bewoners zich een bevoorrecht volkje mogen noemen, aangezien nergens in Apeldoorn woonstraten, in dit geval -lanen, zo rustig en autoluw zijn.

Toch is het voor de wijkvereniging nooit voldoende. Er moest – vond men daar – voor Apenheulbezoekers een transferium komen ver buiten de stad; een parkeerdek boven het huidige parkeerterrein beslist niet; en op een vijftiental topdagen auto’s stallen langs de dan voor doorgaand verkeer af te sluiten J. C. Wilslaan deugde evenmin.

Jaren geleden dreigde de gemeente, om de eindeloze impasse te doorbreken, de nabijgelegen voetbalvereniging AGOVV twee velden af te pakken voor die extra parkeerruimte, wat eerder al een tijdje het geval was geweest. Een absurde gedachte, zeker bij een club die deze velden dringend nodig heeft voor de sterke aanwas van jeugdspelers.

Verbaasd was ik onlangs het mini-berichtje in De Stentor te lezen, waarin stond dat het gemeentebestuur de knoop heeft doorgehakt: geen transferium, geen parkeerdek, maar gewoon af en toe parkeren langs het middendeel van de Wilslaan, daar waar geen huizen staan. En… dat de wijkvereniging daar akkoord mee is. Mijn mond viel open. Dat nieuws had wat mij betreft de opening van de voorpagina mogen zijn.

Zal het dan tòch? De strijdbijl begraven?! Zou mijn column dan wellicht vele Berg en Bos-bewoners de ogen hebben geopend? En zal dat dan weer de al vier decennia ‘nee’ roepende wijkvereniging bij zinnen hebben gebracht? Hoe het ook zij, ik ga door met mijn eigenzinnige stukkies.

Tot volgende week!