Kunnen we nog normaal sporten?

Scheidsrechter gemolesteerd door speler die een gele kaart kreeg; woedende ouders die vanaf de lijn het veld in stormden om verhaal te gaan halen bij een speler van de tegenpartij die een overtreding had begaan; twee trainers die al in de eerste helft dreigend tegenover elkaar stonden. Elke week kunnen je soortgelijke verhalen lezen over wat ook leuke, sportieve krachtmetingen hadden kunnen zijn. De nogal dramatische stand van ons land word blijkbaar weerspiegeld door ontelbare uitwassen op de sportvelden van mensen die er niet meer van gediend zijn dat ze kunnen worden aangesproken op iets futiels. Laat staan als er ook nog eens dreigt te worden verloren. Vooraf zou je dus al de moed in de schoenen kunnen zinken als je was uitgenodigd om een voetbalwedstrijd van je eigen zoon te komen kijken. Het ging hier om een seniorenwedstrijd in een lagere klasse. Dus… oude broek aan, vluchtwegen vooraf inspecteren en zo dicht mogelijk bij het veld proberen te parkeren?
Maar toen we aankwamen op het sportpark brandde net de zon de wolken aan de kant. Drie spelers van de bezoekende club kwamen laat aanhollen maar groeten ons eerst nog vriendelijk voordat ze hun kleedkamer instoven. De scheids wachtte geduldig totdat ook zij in vol ornaat op het veld stonden, niemand protesteerde omdat de wedstrijd wat later begon.
Eenmaal begonnen golfde het spel onophoudelijk op en neer, er was geen enkele lijn te ontdekken ondanks de druk gebarende coaches. Er werd veel en hard geroepen, gecorrigeerd, er was teleurstelling, blijdschap en boosheid, maar dat duurde nooit lang, want de wedstrijd ging in hoog tempo door. En er vielen mooie en lelijke doelpunten, zoveel dat de meesten spelers en toeschouwers halverwege de tweede helft de tel wel kwijt waren. Wie ondertussen even koffie of pils was wezen halen, kon zomaar twee of drie doelpunten gemist hebben. En toen was de wedstrijd opeens afgelopen. Er werden handen geschud, de scheidsrechter werd bedankt door beide aanvoerders, ondanks dat niet al zijn beslissingen op ieders instemming hadden kunnen rekenen. Alle toeschouwers verdwenen in prima stemming in de drukke kantine waar een podium klaar stond voor het optreden van een lokaal wereldberoemde volkszanger. Gelukkig hadden we onze auto toch dichtbij geparkeerd…