Wintersport

In februari kunt u gratis meedoen aan een schrijfcursus. Elke dag na het skiën, in de avonduren. Eke Mannink is dichter, schrijver en journalist. Ze schreef onder meer de roman Zo stroom ik van je over, en diverse dichtbundels. Ze heeft de afgelopen tien jaar schrijfcursussen gegeven, en doet dat nu ook in Val Sinestra.

Ze leert u op een laagdrempelige manier creatief omgaan met taal, anders kijken naar woorden, en spelen met gedachten en gedichten.

De eerste vijf avonden wordt er actief geschreven, de laatste wijdt Eke in zijn geheel aan een voordracht over De Toverberg van Thomas Mann. Dat gaat over een kuuroord in Zwitserland. Lees het boek – begin op tijd – en waan u in vervlogen tijden.

Het staat er echt. Ik vind het gaaf om te lezen, op de site van Val Sinestra, een voormalig kuuroord nabij het Zwitserse Scuol. Afgelopen februari was ik daar voor het eerst. Een vriendin troonde me mee naar de sprookjesachtige omgeving, waar het monumentale pand tegen een bergwand oprijst. Vanbinnen is het knus. Met dikke vloerbedekking en flonkerende kaarsen. Met skilatten tegen de wand en chocomel drinkende gasten in de vensterbank. Met onverwachte gesprekken tussen vreemdelingen en lezers in de bibliotheek, bij het open raam. Met iedere dag weer een fantasierijk menu, en na het eten de mogelijkheid om te gaan etsen, of zingen, of yoga’en. En de eerste week van februari kunt u dus komen schrijven. Bij mij.

Tijdens de winter heb ik gemerkt hoeveel mensen in en rondom Zutphen Val Sinestra kennen: héél veel. Nog lang nadat ik een stukkie over het betoverende oord schreef, kreeg ik opmerkingen van voor mij tot dan toe onbekende stadgenoten. In Odin, voor de – toen nog kleine knusse – Supernatuur, tijdens het dansen in de Muzehof, op sportschool Curves, in café De Deur… ‘Jij was laatst in Zwitserland, hè?’ begon zo’n gesprek dan, waarna al snel de naam van het voormalig kuuroord viel.

Bijna iedereen in ons stadje is er ooit geweest, of kent er iemand. Zonen die zijn blijven hangen in hun baantje als ski-instructeur, dochters die er bardiensten draaien, wandel- en leesclubs… het berghotel heeft een magische aantrekkingskracht op alle generaties.

Afgelopen weekend was de eerste Zutphense Nacht van de Poëzie een feit. Dichters lazen een vers van de poëet Hans Lodeizen (1924-1950) en schreven een gedicht met een van zijn beginregels. Bovengetekende kwam tot een vers dat voortvloeit uit de plannen die ik maakte voor die schrijfcursus in de bergen. Het gaat over fantaseren in vrijheid en wat dat met een mens kan doen. Het gevoel dat de toekomst aan je voeten ligt. Voor een groot deel is dat natuurlijk een illusie. Maar die vrijheid ervaren, en beseffen dat het mogelijk is om over mogelijkheden na te denken is een groot goed. Een waar wij als moderne westerse mens wellicht wat te weinig bij stilstaan. Afgelopen lente bedacht ik dat ik wel een schrijfcursus wilde geven in de bergen. En nu is het concreet, staat het zomaar op een site.

Wees welkom.