Stedendriehoek
‘Klanten komen hier omdat ze op kantoor niet mogen roken’
door Elisa De Bruijn
APELDOORN – Apeldoorn, de groene hoofdstad van de Veluwe. Een stad met veel geschiedenis en historische ondernemers, die tegenwoordig steeds meer uitsterven. Nieuwsblad Stedendriehoek besteedt aandacht aan deze groep ondernemers. Deze week de aftrap met Hans van Werven, die mij rondleidt in zijn zaak en alles vertelt over de geschiedenis van zijn familiebedrijf Van Werven Cigars.
Hans van Werven is eigenaar van het bekendste sigarenhuis in Nederland, dat is gevestigd op het Marktplein. Wie binnentreedt in zijn zaak raakt direct onder de indruk van de inrichting. Hans, gekleed in een smokingjacket en gilet, beweegt rond tussen de verzameling accessoires die in de winkel liggen verspreid. Hans leidt mij naar boven, waar we in een speciale rookruimte terecht komen. Plaatsnemend op een van de lederen stoelen vertelt Hans hoeveel verschillende soorten mensen deze kamer bezoeken om samen met anderen te vergaderen onder het genot van een sigaar en een drankje. “Er komt van alles hier binnen”, zegt Hans die zelf ook plaatsneemt. “Notarissen, advocaten en ondernemers komen hier vaak samen om dingen te bespreken, dit omdat ze op kantoor niet mogen roken.” Hans kijkt selectief naar de mensen die hij toelaat in zijn rookruimte. “Deze ruimte is privé, alleen als het goed voelt laat ik mensen in het bovenpand toe.”
Geschiedenis
Met veel enthousiasme vraag ik Hans, die inmiddels vele jaren in het vak zit, over de geschiedenis van zijn familiebedrijf. “Het begon allemaal in 1919, toen mijn opa het bedrijf oprichtte dat destijds gevestigd was aan de Molenstraat waar hij in ruwe tabak handelde en mijn oma in de winkel werkte.” Hans vertelt over het kanaal dat in de buurt van de zaak lieo en hoe belangrijk dit was voor de sfeer in de stad. “Over het kanaal voeren boten, die veel mensen met zich mee brachten die zowel in de zaak als in de stad zorgden voor veel levendigheid.” In de jaren 20 verhuisde hij naar de Hoofdstraat, vlakbij schoenhandel Van Essen. “In 1933 zijn we naar het Raadhuisplein verplaatst, waar ik ook geboren ben. In 1982 heb ik de leiding overgenomen. Achttien jaar later verhuisde ik naar het Marktplein, waar ik tot op de dag van vandaag alles zelf run.”
“Wat het leuk maakt is dat geen enkele dag hetzelfde is”, zegt Hans die een trekje neemt van een van de vele sigaren die hij verkoopt. “Elk jaar rook ik alle soorten sigaren die ik in de winkel verkoop”, vertelt hij verder. “Dit geeft mij inzicht over de kwaliteit van de sigaar. Dan weet ik of ik sommige verpakkingen beter nog een jaartje kan laten liggen.” Hans deelt zijn jarenlange kennis over alle sigaren die hij bezit en vraagt terwijl hij naar een van zijn humidors loopt om een nieuwe sigaar te pakken, of ik ook rook. Als ik met ‘nee’ antwoord, knikt hij instemmend en vertelt dat er bij hem in de familie niemand rookt. “Iedereen moet vooral doen wat hij of zij prettig vindt en zich goed bij voelt”, zegt Hans vastberaden. Hij is van origine pijproker, wat mij nieuwsgierig maakt naar zijn persoonlijke rokershistorie. “Toen ik zeventien werd, kreeg ik van mijn moeder een pijp die ik elke zondag rookte, wat ik op die leeftijd natuurlijk ontzettend stoer vond. Mijn vader en ik hielden rekening met mijn moeder en stemden dit goed met haar af. Later. Op een gegeven moment ben ik gestopt met het roken van pijp en ben ik overgestapt op de sigaar.”
Verhalen van klanten
Ook vraag ik Hans naar zijn persoonlijke motivatie en wat de bekendheid in Nederland met hem doet. Terwijl hij achterover in zijn stoel leunt, vertelt hij verder: “De variatie aan klanten geeft mij elke dag nog zoveel plezier. Ze komen overal vandaan en brengen verhalen met zich mee. Dit vind ik prachtig.” Hans, die veel aandacht krijgt van de media, lijkt hier erg relaxt onder en vertelt hoe hij daar mee om gaat. “Bedrijven die hier lang zitten, zoals ik, sterven uit”, vertelt hij. “Vaak gaat het in zulke bedrijven al jarenlang hetzelfde, dit is dus speciaal als je deze vergelijkt met nieuwe ondernemers. De aandacht die daaraan geschonken wordt vind ik dus heel positief. De persoonlijke aandacht maak ik geen punt van, ik zie het positief en vind vrijwel alles prima”, zegt hij met een glimlach.
Hans en ik praten honderduit en hij vertelt mij over de reisbureaus die hij gehad heeft, waar hij er tegenwoordig nog één van bezit. “We zijn begonnen aan het Raadhuisplein , later toen ik net in de zaak kwam werken bij mijn vader hadden wij in Vaassen een sigarenzaak en een reisbureau om de hoek. Allerlei mensen kwamen bij ons over de vloer, dat kan ik mij nog wel goed herinneren.”
Verwonderd luister ik naar de verhalen van Hans en converseren we verder over allerlei maatschappelijke onderwerpen. Aan het eind van ons gesprek staan we beiden op en lopen we via de trap naar beneden, waar ik Hans voor de deur hartelijk de hand schud en bedank voor zijn tijd. Met een laatste glimlach zegt Hans: “Graag gedaan, het was gezellig.”
