Onthulling

Zo’n twintig kilometer noordwaarts liggen vriendin en ik langs de IJssel. Van de overkant klinken verwaaide kerktorenklokken. We knijpen onze ogen dicht tegen de zon en genieten van de plotselinge warmte.

‘Wat gaaf hè,’ verzucht ik, ’toerist zijn in eigen land.’

Vriendin beaamt dat. Ze vraagt of ik niet liever hier dan in Zutphen zou wonen, omdat er meer te ontdekken is. Daar denk ik even over na. Groter is niet per se leuker. Maar veel kunnen ontdekken is wel iets dat bij mij past. ‘Het is nog maar de vraag,’ antwoord ik, ‘misschien kun je in Zutphen wel veel meer ontdekken dan je op het eerste gezicht denkt.’
Daar is vriendin weer even stil van.
We worden opgeschrikt door een kanonschot. Zo klinkt het althans. Een eindje verderop, in een uiterwaard, staat een groep mensen te borrelen. Ze hadden blijkbaar behoefte aan sensatie, want een aantal van hen heeft zich ontfermd over een carbidinstallatie.
Rookwolken dwarrelen grijs en roze neer op het water.
Aha. Ik denk aan wat mijn dochter laatst zei, over gender reveal-party’s. Het woord was nieuw voor me, volgens mij vroeg ik dan ook een paar keer ‘Een wat…?’ Het is echt zo: op ludieke wijze wordt op dat soort feestjes het geslacht van de ongeborene onthuld.

‘Misschien is het wel een gender reveal-party,’ zeg ik daarom.

‘Een wat?’

Achteloos leg ik het haar uit.

De vraag die mijn vriendin eerder stelde heeft iets losgemaakt. Terwijl we op grassprietjes kauwend naar de blauwe hemel turen, vraag ik me af waarom ik zo graag in Zutphen woon. Net als hier is het nu een toeristenkermis. In het centrum.
En het klopt, hier zijn meer speciale winkeltjes, gezellige stegen en de keus in restaurants is zeker drie keer zo groot.
En toch ben ik verknocht aan die kleine stad, met de allure die haar door Ida Gerhardt werd toegedicht. De bewoners, het kleinschalige, de rust en het water … Dat is Zutphen.

Hoewel, de rust? Komend weekend zal het weer wemelen naast de Walburgiskerk. Een middeleeuws marktspektakel staat ons te wachten, drie dagen achtereen.

En toen ik van de week nietsvermoedend bij de boekhandel in de Turfstraat aan de kassa stond te wachten, bleken bijna alle literaire activiteiten uitverkocht. ‘Kan ik op de wachtlijst voor Maxim Februari?’ vroeg ik bedremmeld. ‘Die is vol,’ was het antwoord.
Komende zondag vindt het Tweede Poëziefeest plaats in Dat Bolwerck. Ik wilde mijn vrienden erop attenderen via de sociale media – blijkt het uitverkocht.
Zutphen rustig … nou nee. Misschien knalt het daar niet zo luid op gender reveal-party’s als in Deventer, maar diepe rust is ver te zoeken.

‘Dus dit wordt een meisje?’

Vriendin wordt nog altijd in beslag genomen door de roze wolk, die steeds grijzer uitpakt.
‘Dat denken ze wel,’ zeg ik. ‘Al is het natuurlijk een wat voorbarige onthulling.’

Vriendin kijkt me verbaasd aan.

‘Nou,’ zeg ik, ‘een voorschot nemen op de sekse van je kind in deze tijden, da’s best een risico.

Misschien komt er binnenkort wel carbid in regenboogkleuren op de markt.