Seinhuismeester

Hij liep naar eigen zeggen al een tijdje met zijn ziel onder de arm. Toen hij dat vertelde, op Koningsdag was het, schoot me een beeld te binnen. Een paar maanden daarvoor was ik over de Mars gereden en had hem vanuit mijn ooghoeken over de stoep zien lopen. Hij leek te sjokken, zijn hoofd gebogen. Niet des Karels. Met terugwerkende kracht denk ik nu: toen zat die ziel daar.

Karel Overbeek is opgeleid tot docent beeldende kunst en gaf jaren les aan de Vrije School in onze stad. Samen met echtgenoot An richtte hij Het Dagelijks Bestaan op, een leefgemeenschap rondom jongeren met zorg- en oriëntatievraagstukken. Hij begeleidde menig mens op zijn of haar levenspad.
Op de Mars, van het centrum uit gezien achter het Koelhuis, waar de een na de andere betonnen woonkubus uit de grond schiet, leefde het stel jaren in de beheerderswoning van de voormalige gasfabriek en doopte deze om tot Villa Vleer. Veel stadsgenoten kennen het van goede-doelen-feesten, bijvoorbeeld die rond oud en nieuw. Fenomenale buitensoep en verrukkelijke oliebollen.

Deze Karel dus was al een tijdje zoekende. Hij werkte als klusjesman en stond vrienden met raad en daad bij. Zijn dagen waren goedgevuld, maar wat hij miste was: bezieling.
Zoekend struinde hij door de stad, om te voelen, om te vinden. Wat precies, dat wist hij niet. In Amsterdam sprak hij met ‘een onbekende wijze’, die de mist in zijn hoofd deed optrekken. Hij moest terug naar zijn wortels. Naar de kunst, levenskunst vond hij zelf.
Op een dag stond hij oog in oog met het seinhuisje halverwege spoor 1b, op het station. Een poster naast de deur maakte duidelijk dat het object werd bewaakt door een organisatie. ‘Hee,’ dacht Karel. ‘Dat betekent dat er niemand gebruik van maakt. Dit is echt iets voor mij.’ Hij ging op onderzoek en zowaar: hij mocht erin. Met zijn schilderijen en meubels. Met zijn ideeën en gereedschappen. Met nieuwe plannen en zijn gitaar tegen de wand. En vooral: met zijn ziel.

‘In een seinhuis wordt de rijweg ingesteld,’ vertelt hij. ‘De richting waar de trein heen gaat, door middel van het omleggen van de wissels, het sluiten van overwegen en het controleren van de rijweg. Dat kan ik voor mensen doen. Voor iedereen die geïnteresseerd is in verdieping van zijn of haar levensspoor.’
Karel noemt zijn nieuwe onderkomen ‘een verwonderlijke plek’. En dat is precies wat het is. Het is ouderwets en volgens sommigen misschien wat onooglijk. Maar ook raadselachtig en prachtig gelegen. Het heeft veel glas en daardoor veel licht. Verwonderlijk. En op gezette tijden zit Karel daar dus. Als een seinmeester nieuwe stijl, zijn nieuwe baan, voor wie de wissels wil verleggen. De kunst is zijn eerste, het goede gesprek zijn tweede passie. Wellicht kan die combinatie u verder helpen. Websitenamen horen niet in een column. Typ ‘seinhuiszutphen’ in en situeer het in eigen land. Dan kom je er vanzelf en kun je een afspraak maken.

Zutphen herbergt originele schatten. Dit is er een van.