MANIFES-TERING

Vorige week werd ik op protsplatform LinkedIn benaderd door een geluksgoeroe die mij de weg naar een droomleven beloofde. Ik krijg veel verzoeknummers in mijn mailbox, maar voor deze ging juffie Kruit echt even zitten. Ikke dat protsprofiel van die vrouw in kwestie aanklikken natuurlijk. Aandachtig las ik haar historie. Ze wist een paar jaar gelee zelf eigenlijk niet echt wat ze wilde, dus ze heeft op een dag ontslag genomen bij een administratiebaan en het bellen ingeruild voor backpacken. Nadat ze bij diverse kloosterkapelaans en yogi-jongens had aangeklopt en een paar online coachcursusjes had afgenomen, was het moment daar: je bent lifecoach.
De vaste lezer weet wat ik van die enge LOI-coaches vind. Bullshit. Doodeng dat die gasten met levens van andere mensen aan de haal gaan. Er wordt je een dikke, vette worst voor gehouden, niets meer en niets minder. Voor elk liflaf-levensprobleempje bestaat er tegenwoordig een coach. Pijn bij het plassen? Azijncoach! Last van wc-angst? Probeer de po-coach!
Ik ben echter de beroerdste niet, dus ik een gesprek met de liflaf-lifecoach aangaan. Ze beloofde me een dreamlife. Samen gingen we de weg naar het ultieme geluk bewandelen. Hoe ik mijn droomleven voor me zag? Ik vertelde haar over pratende eenhoorns, glitterontbijtjes en ik heb als kind altijd al gedroomd van een glijbaan vanuit huis naar de snoepwinkel. Ook wil ik een roze poppenhuis en zwemmen in Bacardi-Lemon. Of ze dat kan regelen? De coach knikt. ‘Manifesteren, noemen we dat,’ begint ze op zwoele toon, ‘dat is heel hard denken dat het kan.’
Op het beeldschermpje zie ik weelderige palmbomen achter haar. Ze zit op Bali. Althans, dat gok ik, want daar zit al zweeftevend Nederland.
‘Als je wil,’ en ze schuift iets dichter naar haar camera, ‘kunnen we volgende maand even in real life afspreken. Dan ben ik even in Nederland.’
Ik vraag haar of ze er zin in heeft.
‘Nee, vreselijk,’ zucht ze diep, ‘weer helemaal terug in de ratrace. De westerse maatschappij legt zoveel druk op de mens. Nederland is totaal niet mijn land.’
‘Wat kom je dan doen?’ vraag ik en neem een slok van mijn koffie. Leeg. Heel hard manifesteren voor een vol bakkie pleur.
‘Wat dingen voor mijn subsidies en toeslagen regelen. Orthodontist. En een operatie. Dat doe je toch het liefst in Nederland, hè?’
Wel de lusten, niet de lasten. Manifes-tering.