Kruisbestuiving

Een doordeweekse ochtend, op de Schouwlaaksweg. Het is knisperkoud. Ik hoor koebellen in de verte en sluit een moment mijn ogen, op het gevaar af dat ik tegen iets of iemand op bots. Waan me weer even tussen de Oostenrijkse bergen. Een helderblauwe lucht en besneeuwde toppen. Die runderen zullen wel achter een bosje staan. Ik schrik van een oneffenheid in het asfalt, mijn oogleden springen weer open.

Het is tegen half elf, ik fiets langs openbare basisschool De Parel. Twee jongetjes staan bij de opening in het hek om het hardst te zwaaien, beiden met een grote bel. Het is schitterend om te zien met hoeveel enthousiasme ze bewegen, om maar zoveel mogelijk geluid te maken. Prachtklanken zijn het, zwaar en metalig, maar warm. Misschien interpreteer ik dat zo, omdat ik ouderwets ben. Echte koperen bellen passen bij mijn idee van hoe het op scholen moet klinken – in plaats van de gebruikelijke zoemers –, en de twee jongens, ik schat ze zes en acht, hebben er zoveel plezier in, dat het aanstekelijk werkt.

Hun collega-leerlingen lopen terug het gebouw in; de pauze is voorbij. Er is hard gespeeld op het schoolplein, en daarbuiten, in het park langs het water. Je ziet het aan de wolkjes die uit de monden komen, en de blossen op de wangen. Ik ben langzaam gaan fietsen om het tafereel zo goed mogelijk te kunnen gadeslaan. Tot net voor ze zelf binnen zijn, blijven de bellers geluid maken.

Dan sla ik af naar links, het bruggetje over, op weg naar Hugo Pasman. Hugo is een kunstenaar die ik ruim tien jaar ken, omdat ik hem ooit vroeg of zijn werk op de voorkant van mijn bundel mocht, in 2012. Zijn interieurs, zijn natuurbeelden, zijn kleurgebruik – alles sprak me aan. Hij wilde mijn gedichten natuurlijk eerst lezen. De dag erop liet-ie weten dat hij vond dat het paste. Het was het begin van een samenwerking.

We zien elkaar soms jaren niet, en dan opeens weer vaak. Het voelt altijd vertrouwd. Ik ga naar zijn atelier om nieuw werk te bekijken, dat in april geëxposeerd gaat worden. In de kunstkapel Notre Dame des Arts, in Ubbergen, vlakbij Nijmegen.

Het is de bedoeling dat ik de verbindende teksten in de bijbehorende folder ga schrijven. Ik vind het een eer. Ons verband voelt als een ware kruisbestuiving.

Nog niet zo lang geleden was er een dame in het publiek tijdens een poëzielezing, die ik in Lochem gaf. Na afloop kocht ze al mijn boeken, dat voelde stoer. ‘Ik maak ook websites,’ liet ze weten. ‘Volgens mij is die van jou wel aan vernieuwing toe.’

Later zaten we op een terras te bespreken hoe-ie eruit moest zien. Ze had de doeken van Hugo op een paar van mijn bundels ontdekt en was wild-enthousiast. ‘Kunnen we vragen of we meer mogen gebruiken?’ vroeg ze. ‘Voor op de site!’ 

Inmiddels is-ie klaar. Ik nodig u uit een kijkje te nemen. Naar de schilderijen van Hugo, en de teksten van bovengetekende. Wees welkom – in digi-taal.