Stedendriehoek
Column Nanda Roep
Silvester keek alvast vooruit naar het nieuwe jaar en ontdekte een jubileum. Hij stuurde me een lief appje met de tekst: ‘Volgend jaar zijn we 25 jaar bij elkaar.’
Hij praat vaker tevreden over de duur van onze langlopende relatie. Ik denk dat het komt omdat zijn beide ouders meermaals zijn gescheiden en hertrouwd. Ieder jaar erbij is voor hem speciaal, zeker nu het een serieuze lengte begint te worden.
Glimlachend rekende ik met hem mee, maar ik moest terug appen: ‘Nee, het was dít jaar! We zijn al 25 jaar samen!’
Wanneer leerden we elkaar ook alweer kennen? In de lente van 1997… Ja, zie je! Het jubileum waar we naar uitkeken, was al ongemerkt voorbijgegaan!
Hoe konden we dit vergeten? Waar zaten we het afgelopen voorjaar met ons hoofd? We wisten het niet meer. Silvester wist er nog een positieve draai aan te geven en zei: ‘Stel je voor dat we dit pas volgend jaar hadden ontdekt. Dat was pas écht erg geweest!’ Lacherig stelden we vast dat we tenminste nog in het goede jaar beseften dat we een jubileum hadden gehad.
Vijfentwintig jaar samen… We bespraken hoeveel geluk we hebben gekend, en hoeveel liefde. We hebben zware jaren gehad en gemakkelijke jaren. Eigenlijk precies wat iedereen altijd over het huwelijk zegt. Maar het is gelukt, we zijn nog altijd tevreden samen.
Op de valreep gaan we het alsnog vieren – in het goede jaar. De kerstdagen hebben we omgedoopt tot feestdagen vanwege ons huwelijksjubileum. Alles waarvoor we de kinderen hebben uitgenodigd, heeft als reden gekregen dat we zoveel jaar verkering hebben. Vijfentwintig jaar en zeven maanden maarliefst.
Tevreden stelden we vast dat we samen nog hardop kunnen lachen. Dus ja, wat wil je nog meer?
“Ik ben wel blij dat het WK Voetbal voorbij is. Eigenlijk interesseerde het me niets, maar ik merkte dat ik steeds vaker voetbal op had staan. Als behang, weet je wel? Ik vond het gezellig op mijn scherm en gaandeweg begon ik zelfs dat programma te kijken met Johan Derksen, Oranjewinter. Terwijl ik helemaal niet van voetbal hou! Dat is toch erg? Maar ja, ik keek dus wel. Ook de wedstrijden van andere landen liet ik opstaan. Toen Nederland eruit lag, ben ik mee gaan juichen voor Marokko. Dat was wel leuk, het was gezellig. Maar nu kan ik tenminste mijn eigen dingen weer doen, de dingen waar ik wél van hou.” – Sabine
Regina, 40 jaar, Deventer: “Mijn man kan mooi decoreren en die pakt helemaal uit. Dat wordt altijd erg mooi. Soms hebben we speciaal dennenappels uit het bos zilver gespoten. We maken ook altijd kerststukjes met de kinderen, dat is ook een heel leuke vakantie-activiteit natuurlijk. Zo komt het kerstgevoel wel. Het is bij ons soms net of je een decoratiewinkel binnenloopt. Het is versierd met dennenappels en soms met glitters of kerstballetjes erbij. Soms hangt mijn man dingen in de lamp… Hij kan het echt heel knap.”
Juliëtte, 40 jaar, Deventer: “De decoratie vind ik heel leuk. Het hoeft niet heel uitgebreid, maar het is wel leuk om de tafel even netjes te dekken. Maar het hoeft niet perfect als een, weet ik veel, als in een Hilton hotel. We hebben vooral lekkere kleine hapjes, zodat je lekker kunt kletsen en een beetje kunt snacken tussendoor. Iedereen neemt wat te eten mee en daar kun je de hele avond lekker wat van pakken. Een lopend buffetje maken, dat vind ik geniaal.”
Ganna, 45 jaar, Apeldoorn: “Een tafel met zoveel mogelijk vrienden en zoveel mogelijk eten. Bij de kerstdecoraties ben ik wel van het moderne: dat er één groot item mag staan en dat er heel veel lichtjes zijn – zoveel mogelijk. Ik ben niet van hier nog kerststukje en daar nog wat ballen. Nee, ik hou niet van die kleine prutjes. Ik ben van de grote items: more is less en less is more. Maar wel graag met heel veel lichtjes. Het witgele licht dat heel geraffineerd overal doorheen blingt.”
