Stedendriehoek
ZUTPHEN – Hoe word je Nederlander? Onder meer door te leren fietsen. Vluchtelingen uit het asielzoekerscentrum en statushouders konden vroeger terecht bij voetbalvereniging FC Zutphen. Daar werden door het Plein (het voormalige Gelre Werkt) fietslessen georganiseerd.
Dat ze daar na ongeveer twee jaar alweer mee stopten, vond Anno Waterlander zonde. De verenigings- en buurtsportcoach van Zvv AZC zorgde dat het project elders kon worden voortgezet. Hij regelde subsidie via de provincie. “Met ongeveer zes enthousiaste fietscoaches zijn we nu alweer drie jaar bezig”, aldus Waterlander. “Sinds kort hebben we zelfs een driewieler tot onze beschikking, voor cursisten die moeilijk hun evenwicht kunnen bewaren.”
Een fietsleertraject duurt acht weken. Iedere donderdagochtend wagen acht tot tien deelnemers zich op de tweewielers. Maakt het uit waar ze vandaan komen, niveau-technisch gesproken? Waterlander: “Vluchtelingen uit Syrië hebben vaak wel een beetje fietservaring en leren het snel. De Eritreeërs en Somaliërs juist niet. Het is behoorlijk cultuurafhankelijk. Het is natuurlijk ook veel enger om te leren fietsen op latere leeftijd, dan in je jeugd, zoals wij deden. Dan kun je nog met gemak vallen en meteen weer opstaan. Als je ouder wordt, kan de angst om lelijk terecht te komen groot zijn.”
Vanuit Gelre Werkt en het asielzoekerscentrum in Zutphen worden de cursisten per taxi naar het lesterrein vervoerd. Buiten op de parkeerplaats achter de Hanzehal krijgen ze praktijkles. In de kantine van Zvv AZC worden ze onderricht in de theorie van het fietsverkeer en krijgen ze wat te drinken.
Sara Audi (27) uit Libanon (‘maar van origine uit Palestina, en daarom ben ik staatloos’) deed vorig jaar mee. “Het was heerlijk om fietsles te krijgen. Ik wilde het al zodra ik al die Nederlanders zag fietsen hier. Vorig jaar kon ik op cursus. Ik heb het binnen een maand geleerd en kreeg hele goede hulp van de leraren.” Audi kwam, samen met haar vader, via Schiphol naar Nederland. Ze belandden in de gesloten asielopvang in Zeist. “Ik was zwanger en verloor mijn baby daar door de stress”, vertelt de staatloze aangedaan. “Nu wachten mijn vader en ik in het AZC van Zutphen op de uitspraak van het hooggerechtshof. Die zou eerst in het najaar komen, maar dat is niet gebeurd. Nu hopen we op eind deze maand. Mijn moeder zit nog in Libanon, ze is ook ziek van de stress. Laten we hopen dat het goedkomt.”
Sara fietst nog bijna iedere dag. “Ik kan niet veel doen hier, behalve vrijwilligerswerk. En ik ben heel blij als ik fiets.”
