Stedendriehoek
Column Nanda Roep
Van nature ben ik geen televisiekijker. Meestal kies ik één programma waarvoor ik de rust neem om het te volgen. Dit jaar is dat Expeditie Robinson. Ken je het? Een groep BN’ers moet zien te overleven op een onbewoond eiland. Verzwakt door de honger spelen ze fysieke spellen die ze moeten winnen om te mogen blijven. Intussen proberen ze via list en bedrog de concurrent te lozen. Ik zit er helemaal in.
Vorige week was het zogenaamde ‘samensmeltingsdiner’. De uitgehongerde kandidaten krijgen één keer een copieuze maaltijd: een overvloed aan alles waarvan ze al weken hebben gedroomd. Snacks, groenten, vlees, vis en ook alcohol.
Maar, let op: niet iedereen mag aanschuiven. Eerst moeten ze een spel zien te winnen en wie als laatste eindigt, eet niet mee. Het overkwam de arme Mike…
Hij begreep niet waarom het hem niet was gelukt een vuur te maken dat zijn touw kon doorbranden. Hierdoor eindigde hij als laatste. Tot zijn verrassing hoefde hij niet weg, maar mocht hij naar een verliezerseiland. Vanaf hier moet hij proberen terug te komen in het spel. Balend kwam hij er aan. Hij mopperde op zichzelf. In gedachten had hij zichzelf al zien eten en drinken en zien lachen met zijn vrienden.
Mopperig sloeg hij een kokosnoot open. Teleurgesteld knaagde hij op zijn stukje kokos. In gedachten bij de rest, jaloers op wat zij allemaal hadden gekregen.
Dit was vergelijkbaar met hoe ik mijzelf zo’n beetje voelde. Toen ik afgelopen week op rantsoen moest en knarsetandend aan de shakes ging. Het kon niet meer, ik werd te dik. Alweer. Terwijl mijn gezin chips at, nam ik een slokje water. Ik sloeg het koekje bij de koffie af.
Maar goed. Het is gedaan en nu mag ik weer terug ‘in the game’. Net als Mike.
De hele wereld is verrot
Hier over erger ik me kapot
Alle dagen op het journaal
Is het verhaal
Oorlogen natuurrampen discriminatie en seksueel misbruik en veel meer
Om het op tv te zien doet me zeer
Ik wil ook niet weglopen van allerlei ellende
Maar het is in de wereld een grote bende
Laat er ook zonlicht zijn
Voor fijne momenten, vriendschappen en plezier
Gelukkig dat ik nog steeds het leven vier
Laat de zon in de wereld steeds schijnen
Door positief te zijn, dat er meer ellendes verdwijnen
– Henny Kleinmeulman
Katinka, 53 jaar, Zutphen: “Mag het ook een podcast zijn? Heb je toevallig de Saar-podcast gehoord? Ik luister die al een aantal keren en dat gaat over Els Rozenbroek. Zij is ziek en inmiddels overleden. Ik kreeg de tip van een vriendin: je moet echt even luisteren. Bij haar was kanker geconstateerd en een van haar laatste wensen was een podcast te maken. De Saar-podcast neemt je helemaal mee in haar ziekte. Ik heb haar nooit zo gekend, maar wat een geweldig mens is dat geweest. Ook de manier waarop zij haar leven afsluit, is echt indrukwekkend.”
Saniye, 42 jaar, Apeldoorn: “Ik ben heel erg weg van de serie The Handmaid’s Tale. Maar bij de eerste afleveringen van de allerlaatste serie, dacht ik: Oh, ze vallen enorm in herhaling! Het is zo dat ik nu eigenlijk niet verder wil kijken, bang voor teleurstelling. Dat het een soort slap aftreksel wordt en dat je zit te wachten op niks. Ik begin me nu te storen aan de hoofdrol, die krijgt een beetje een zeikerige manier van doen. Ik vind het fijn als je nog een sprankje hoop hebt, maar bij haar denk ik: die wordt nooit meer gelukkig.”
Juliëtte, 40 jaar, Deventer: “Wat ik zó mooi vond, was het programma Dertigers van de NPO. Ik vind het jammer dat ik die al helemaal heb uitgekeken. Het is zo herkenbaar, over dertigers met vrienden en relaties en hun werk. Het gaat over alledaagse dingen. Het is prettig om te kijken en er komen ook pubers in voor. Het heeft iets weg van Oogappels, maar Dertigers vind ik leuker. Het is nóg herkenbaarder voor mij. Op donderdagen kwamen elke keer vier nieuwe afleveringen te voorschijn, die duren 20 tot 25 minuten. Dan denk je: Ik kijk er een, maar voor je het weet heb je alles weer uitgekeken.”
