Stedendriehoek
Column Nanda Roep
Ik heb een interessant boek gekocht: ‘De omwenteling, of de eeuw van de vrouw’. Geschreven door Suzanna Jansen, tevens bekend van haar debuut Het Pauperparadijs uit 2008. Toen ik de aankondiging zag, wist ik meteen dat ik het zou aanschaffen.
Ik heb mezelf nooit als feministe beschouwd, maar de laatste jaren vind ik dat vreemd. Tenslotte ben ik een vrouw. Waarom zou ik de positie van de vrouw niet als belangrijk onderwerp omarmen?
Mijn ouders hebben mij redelijk geëmancipeerd opgevoed. Laat ik het zo zeggen: ze wílden graag hetzelfde voor hun zoon en dochters. Dat is al heel wat, lijkt me. Onbewust speelden er nog mechanismen mee die mij en mijn zus op een achterstand zetten, maar zoals ik al zei: dat was onbewust.
Ik heb ook een geëmancipeerde man getrouwd. Hij juicht mij toe in alles wat ik doe, óók als het betekent dat hij een stapje terug moet doen. Toch hebben tussen ons wel automatische mechanismen gespeeld. Al was het alleen maar dat ik zonder overleg mijn projecten afhield als ik dacht dat een van ons bij de kinderen moest zijn. Dat probeer ik nu te doorbreken.
Het boek begint met een voorwoord over 230 jaar geleden: de Verklaring van de Rechten van de Mens en de Burger. In ons land uitgevaardigd in 1795. De auteur vertelt hoe dit niet helemaal goed werd vertaald vanuit het Frans. Ze schrijft: ‘Feitelijk staat er: De Verklaring van de Rechten van de Man en de Burger’. Zo werden deze rechten dan ook uitgewerkt, met de vrouw in een achtergestelde positie.
Er leefde in die tijd een vrouw die dit probeerde recht te zetten. Zij herschreef de verklaring, opdat ook de vrouw gelijke rechten kreeg. Deze Olympe de Gouges werd niet veel later door guillotine omgebracht. Dit is alleen nog maar het voorwoord. Ik ben even onbereikbaar, ik ben aan het lezen…
“Ik ben weer ziek geworden. Dat is mij opgevallen, ik baal ervan. Een paar weken geleden was ik ook al ziek. Vanavond heb ik met een vriendin afgesproken en ik zou in Apeldoorn blijven logeren. Maar dat gaat niet lukken. Eigenlijk wilde ik gisteravond juist vroeg gaan slapen toen ik ineens ziek werd. Daardoor heb ik nog veel langer wakker gelegen, daar werd het ook niet beter van. Voor mijn werk heb ik veel moeten fietsen door de regen. Ik bezorg bestellingen van een broodjeszaak. Ik denk dat het daardoor is gekomen. Het was best wel koud en vaak in de regen en daarna was het soms ineens zonnig en best wel warm.” – Sterre
Saniye, 42 jaar, Apeldoorn: “Ja, ik ben zeker trots. Het is nogal wat wanneer je als stad de host kan zijn van een WK. Ik vind het mooi dat Apeldoorn zich profileert als sportstad, vooral op gebied van volleybal en baanrennen. Echt mooi hoe Omnisport en de omliggende instanties daarmee bezig zijn. Ik had graag bij de opening willen zijn, maar toen moest ik werken. Ook om Berget Lewis te zien, maar ook om er gewoon bij te zijn.”
Ganna, 45 jaar, Apeldoorn: “Er was veel poespas over, dus ik heb wel op social media gekeken naar het openingsfeest. Ik dacht: Jeetje, wat pakken die uit! Met alle landen die werden aangekondigd en kinderen die de vlaggen mochten dragen. Er was vuurwerk en een groot podium met kanonnen en serpentines. Het deed me denken aan Rocky, waarbij het publiek wordt opgezweept. Dat organiseren kunnen wij wel in Nederland. Ik ben wel trots dat het in Apeldoorn zo leuk en professioneel gebeurde.”
Regina, 40 jaar, Deventer: “Die lange Bas, die kwam toch ook uit Apeldoorn? Die goede volleyballer met dat rode haar? Hoe heet hij ook alweer… Bas van de Goor. Daar moet ik meteen aan denken, dat is een link met Apeldoorn. Ja, hij speelde bij Dynamo in Apeldoorn. Dat is het enige wat ik nog weet. Verder interesseert mij het eigenlijk niet zo. Volleybal vind ik niet zo boeiend. Vroeger ben ik ook weleens naar zo’n baanwielren-wk geweest. Dat was ook in Omnisport. Dat vind ik op zich toffer dan volleybal.”
