Kiezen

Halverwege de vakantie gebeurde het: mijn kies brak af. Ik kon het verwachten, want die tand voelde al een tijdje beurs. Ik wilde die al aanwijzen op onze volgende afspraak bij de tandarts.

Nog een reden waardoor ik kon weten dat het mis zou gaan: de zak toffees. Ik ben geen grote zoetekauw, dus ik kon die gemakkelijk laten liggen. Waarom deed ik dat dan niet? Omdat die zak in mijn zicht lag. Eén dag, twee dagen… Daarna vergreep ik me eraan. Het laatste restje toffees werd door mij opgevroten.

Het gebeurde werkelijk bij de allerlaatste toffee. Krak. Alsof ik ineens op kiezels kauwde… Die ‘kiezeltjes’ waren dus mijn kies, in stukjes en vermengd met toffee. En ik zat in Slovenië…

Gelukkig gloeide er geen pijn op. Na wat onwennige eerste uren hoopte ik dat het mee zou vallen. Ik zou het wel redden tot in Nederland, dacht ik, hoopte ik.

Eenmaal terug in Apeldoorn zag ik ertegenop om de tandarts te bellen. Ach ja, het lukte toch nog? Bovendien stond er binnenkort al een afspraak…

Soms trok de gevoeligheid richting mijn kaak en dan raakte ik bezorgd. Zodra die wegzakte, wilde ik het graag weer vergeten. Gaandeweg begreep ik dat ik speelde met vuur. Ik moest naar de tandarts nu het nog goed ging. Ik zou bellen.

Soms was ik bezorgd

Toeval bestaat niet: die dag appte Silvester me dat zijn kies óók was afgebroken! Tijdens een etentje gebeurde het, hij had het niet eens gemerkt. Maar nu had ik nieuws voor hem: onze tandarts is ook met vakantie. Hij is pas terug als we toch al een afspraak hebben staan.

Nu draait alles om de vraag: hoe vergaat het ons tot het volgende tandartsbezoek? Aan het einde van de zomer beleven we zo alsnog een waar avontuur.

Ze zoeken naar een waardevolle schat

Tijdens een wandeling met onze hond langs de IJssel, waar de droogte duidelijk te zien is, viel mij op dat er niet de voor mij bekende vissers op hun gebruikelijke stekje zaten maar daarentegen een stel voor mij onbekende magneetvissers die druk in de weer waren. Op zoek naar munten uit de oudheid of één of andere waardevolle schat. De saamhorigheid spat er wel vanaf. Maar ondanks het plezier van deze magneetvissers is te hopen dat deze droogteperiode snel ten einde komt. En er flink wat regen gaat vallen om zo de schade in de natuur te beperken. Wel jammer natuurlijk dat alle denkbeeldige schatten dan weer onder water komen te staan. Maar ja, je kunt niet alles hebben. – Marianne Steenbergen (Deventer).

Ik ben toerist in eigen regio

Ganna, 45 jaar, Apeldoorn: “Eergisteren ben ik gaan fietsen op Park De Hoge Veluwe. Toen hebben we een rondleiding geboekt bij het Jachthuis Sint Hubertus. We zaten met Duitsers, Fransen en Amerikanen in een groep. Ik dacht: dit is mijn achtertuin zowat, maar je voelt dat het vakantie is. Inderdaad vind ik het leuk om dingetjes uit de omgeving mee te geven aan mijn kind, dingen die mij trekken. Zoals het ontwerp van de architect Berlage. We gaan nu naar Amsterdam en dan kan ik laten zien dat die meneer nog veel meer mooie dingen heeft gemaakt.”

Marry, 62 jaar, Deventer: “In Deventer is er altijd een vakantiegevoel. Ik woon bijna aan de IJssel, in de binnenstad, onder de klokken van de Lebuïnuskerk. Dat is een toeristische trekpleister van jewelste en het is ook erg mooi. Dus ik doe een boodschapje hier en daar en dan voel ik me echt een toerist in eigen stad. Of ik ga wandelen langs de IJssel of naar de Sallandse Heuvelrug, naar natuurgebied de Holterberg. Dan voel ik me toerist in eigen regio.”

Katinka, 53 jaar, Zutphen: “Ik ontwijk hier de toeristen. We hebben Zutphen en Vorden en Bronckhorst… We hebben hier heel veel mooie plekken. In de zomer zie je veel fietsers die met de auto zijn gekomen en in de omgeving gaan fietsen. Op de elektrische fiets, dat soort dingen… Met alle toeristen is het soms anders in de stad. Er is geen plek meer op het terras of het is heel druk. Dat weerhoudt mij ervan om ook erop uit te gaan. Eigenlijk ben ik meer aan het wachten tot de toeristen weer vertrokken zijn.”