Stedendriehoek
Mijn zoon leert mij gamen. Dat heeft hij vaker geprobeerd en altijd zonder succes. Toch heb ik – falend – mooie herinneringen gemaakt. Het begon met Mario, de held van het Paddenstoelenrijk. Nee wacht, het begon al veel eerder…
Het begon bij zijn vader, mijn partner: Silvester. Toen we nog maar verkering hadden, kocht die een gameboy. Voor mij was het een redelijk oninteressante gadget. Maar Silvester vond het leuk, dus prima.
Toen wij kinderen kregen, bleken die al net zo enthousiast over gamen als hun vader. Zo kwam het dat ik op een dag werd geïntroduceerd in de wereld van Mario. Inderdaad was het erg mooi, ik wist niet wat ik zag!
Maar, wat bleek? Ik kon niet rechtdoor. We moesten tegen elkaar racen, maar het lukte mij niet om op de baan te blijven. Continu stortte ik de vergetelheid in….
Nu is mijn zoon ouder en als ik beloof zijn naam niet te noemen, mag ik wel vertellen dat hij me ‘League of Legends’ leert. Deze game is namelijk nogal ‘lame’ en het heeft een slechte naam (want niet-cool).
Inderdaad lukt het me om vooruit te komen. Ik juich al – maar te vroeg. Je moet opletten waar je staat, wie er op je afkomt, welke ‘abilities’ je hebt, hoeveel leven je nog hebt en dan kun je óók nog zien wat je teamgenoten doen. Het is te veel…
Na twee potjes raakt mijn zoon bezorgd. ‘Je doet het zo slecht, ze geloven vast niet dat je een echte speler bent,’ zegt hij. Wat mij betreft kun je zien dat ik oefen en ook dat ik steeds beter word. Maar nee, hij is ervan overtuigd dat ik zal worden ‘gebanned’. Daar wachten we dan maar op. Elk oefenpotje dat ik er niet uit word gegooid, noem ik winst.
Het liefste blijf ik de hele dag liggen
“Ohh, dat ik de wekker niet hoef te zetten! Ik ben zo blij!! Het is zomervakantie en ik hoef de hele dag niks. Ik doe wel dingen hoor, zoals uitslapen en eten bestellen, haha! Maar echt: ik hoef niet vroeg uit bed. Daar hou ik zo van! Als ik wakker word, blijf ik nog lekker lang liggen. Ik scroll op mijn telefoon en ik stuur bijvoorbeeld berichtjes naar vriendinnen. Dat is altijd gezellig. Het liefste zou ik ook in bed ontbijten, maar dat vinden mijn ouders niet goed. Dus uiteindelijk krijg ik honger en dan ga ik wel uit bed. Maar het liefst blijf ik de hele dag liggen.” – Fleur
Ik ben trots op de Deventer Boekenmarkt
Saniye, 41 jaar, Apeldoorn: “Die is heel leuk! Ik zou het iedereen aanraden. Ik ben er jaren niet geweest, maar ik ging er altijd met plezier naartoe. In de jaren 2000 kwam ik er graag. Een gezellig sfeertje en mooie boeken te vinden en aardige mensen. Alsof de tijd even stilstaat, heel gemoedelijk. Als Apeldoorner ga ik graag naar andere plaatsen in de regio. Ik ga heel graag naar Deventer en ook wel Zutphen. Dat vind ik zo leuk aan centraal wonen: dat je alle kanten op kunt in een korte tijd.”
Juliëtte, 40 jaar, Deventer: “Natuurlijk ben ik daar trots op. Deventer staat in de top 5 van oudste steden van Nederland. Het is een zeer culturele stad. Je hebt de Deventer koek en het Deventer boek. Tuurlijk ben ik trots op de stad. Hier heeft de Latijnse school gestaan. De groten der aarde hebben hier gestudeerd. Noem een Erasmus, noem een Geert Groote. Het zit gewoon in het DNA van Deventer. Mensen verheugen zich op de evenementen en die worden hier ontzettend omarmd.”
Katinka, 53 jaar, Zutphen: “Hebben wij dat ook niet in Zutphen? Ja, die van ons is de week voor Deventer. Dus ja, ik ben trots op Deventer voor het navolgen van Zutphen, haha! Ik moet eerlijk zeggen dat ik er nooit ben geweest. Dat soort drukke dingen, daar heb ik niet veel behoefte aan. Wel vind ik het altijd leuk om boeken te kijken, vanwege de vormgeving en de omslagen. Dat vind ik fantastisch, maar het graaien in de boeken hoeft voor mij niet. Maar voor mensen die ervan houden vind ik het fantastisch.”
