Stedendriehoek
Column Nanda Roep
In de brugklas liet mijn docente Frans een lied horen. Het ging om ‘Je marche seul’ van de Franse ster Jean-Jacques Goldman. Vertaling: ‘Ik loop alleen’. Niemand kon vermoeden dat dit nummer veertig jaar later nog altijd door mijn hoofd zou gaan.
Afgelopen Pinksterweekend was het weer zo ver. Ik bracht mijn dagen door in grote drukte, namelijk op een driedaags comedyfestival op Texel. Dit festival is al jaren een groot succes onder bewoners én artiesten.
Omdat je na een voorstelling Texel niet meer kunt verlaten, blijven de artiesten overnachten. Bij dit festival gaat het om bijna honderd cabaretiers. Die verblijven gezamenlijk in het Texelse dorpje Den Hoorn. Ze spelen in de woonkamers en de Texelaren zijn het publiek. Na afloop gaat het feest door tot in de kleine uurtjes.
Maar niet voor mij. Ik ga graag mee en ik voel me iedere keer bevoorrecht om zoveel artiesten van nabij te ervaren, als partner van een cabaretier. Maar uiteindelijk ben ik ook een introverte schrijfster die graag alleen is.
Dus wat doe ik? Genietend van de gezelligheid trek ik mijn eigen plan. Met een grote glimlach wandel ik langs alle deuren waar zoveel optredens staan aangekondigd. Ik heb geen last van FOMO, Fear Of Missing Out. Over social media hoor je het weleens: mensen voelen zich eenzaam als ze zien dat anderen plezier hebben.
Daar heb ik geen last van. Ik geniet juist van het plezier dat mensen samen maken. Ik hou van de vrolijke begroetingen en de lieve omhelzingen. Daarna stap ik op mijn huurfiets richting het strand. In mijn hoofd begint het nummer als vanzelf te klinken. Het ritme is aanstekelijk en de toon is zo feestelijk: ‘Je marche seul.’
Ik ben blij met mijn rust en ik voel me dankbaar, mede omdat ik naar zo’n bijzondere reuring mag terugkeren.
“Weet je wat mij opviel? Dat ik me niet druk maakte om code geel. Iemand vertelde me zelfs dat voor onze regio code rood was afgegeven. Toch heb ik mijn plannen niet aangepast. Hier, in Apeldoorn, heeft het ooit zo hard geregend dat het water tot aan mijn voordeur stond. Ik verwachtte dat het ieder moment naar binnen zou stromen. Maar ineens liep het toen via een andere route weg. Daardoor dacht ik: oké, wij zitten hier dus goed. We wonen op een hoog gelegen terrein. In Brabant en Limburg was er wel veel waterschade, zag ik. Dat is natuurlijk vreselijk. Maar voor mezelf was ik blij dat het hier nog meeviel.” – Jamilla
Regina, 39 jaar, Deventer: “In de zomervakantie heb ik geen tijdsdruk om de kinderen naar school te brengen. Al die haast, dat vind ik wel een ding. In de vakantie kun je het een beetje loslaten, manana manana. Eigenlijk zijn we best ondernemend, we gaan ook vaak naar musea toe. Laatst zijn we naar het Youseum geweest, een social media-museum in Amsterdam. Dat is een museum met grappige studiootjes waar je selfies kunt maken. Mijn kinderen vonden het geweldig leuk.”
Marry, 62 jaar, Deventer: “Ik ben niet meer afhankelijk van de zomervakantie. Wij zijn eigen baas, de kinderen zijn het huis uit… Als wij een weekje weg willen, dan gaan we. Vroeger was ik wel afhankelijk, dan gingen we met de kinderen lekker naar Duitsland om te wandelen. Toen de kinderen uit huis gingen, hield dat eigenlijk op. We zijn daarna nog een keer een weekje met ze naar De Eiffel geweest. We gaan ook graag in een klein huisje zitten in de buurt, bij de Sallandse Heuvelrug. Dan komen ze ook nog weleens langs.”
Ganna, 45 jaar, Apeldoorn: “Ik heb naar mijn idee een heftig jaar achter de rug met veel veranderingen. Ik heb zin om de vakantie te gebruiken om echt tot rust te komen. Dan wil ik mijn focus leggen op degenen van wie ik hou, en met hen wil ik heel veel leuke dingen gaan doen. In vergelijking met anderen focus ik altijd al veel op mijn geliefden, maar ik wil het graag nog meer. Het einde van de zomervakantie wil ik een beetje gaan ervaren als de start van een nieuw hoofdstuk.”
