Stedendriehoek
Column Nanda Roep
De ene dag zit je in het zonnetje op een terras en de volgende dag zoek je je sneeuwlaarzen. Door een Winter Wonderland ging ik vorige week naar mijn afspraak. Het was een bizarre ervaring en tegelijkertijd begin ik eraan te wennen. Het fenomeen bestaat namelijk inmiddels een aantal jaar.
De allereerste keer dat ik zoiets meemaakte, was een jaar of tien geleden. Het was april. Ik was in een zonnig Zeeland vanwege lezingen en ineens werd ik overvallen door een hagelbui. Herhaling: het was april.
Zo’n persoonlijke verbijstering zit in mijn geheugen gegrift. Ik kon het niet geloven. Mijn verbaasde bericht op Facebook is toen zelfs doorgezet naar website Dumpert. Doordat ik elke keer weer terugdenk aan die dag in Zeeland, weet ik dat het een terugkerend fenomeen is.
Maar er is nog iets: het gebeurt steeds vroeger. Zoals vorige week…
De dag van de sneeuwbui was het ook de verjaardag van mijn dochter. In de laatste eenentwintig jaren is haar verjaardag een dag geweest waarop wij voor het eerst naar buiten trokken. Bijna alle jaren was het dan warm genoeg om de tuin in te gaan. Nu pakten we onze winterjassen.
Het grillige ‘april doet wat het wil’ was er eind maart ineens al… Dus ja, nu heb ik het idee dat ik het allemaal goed in de smiezen heb. De klimaatverandering zorgt ervoor dat we steeds vroeger richting zomerse temperaturen gaan. Inclusief de grillige wisselingen, die bovendien steeds groter zijn geworden.
Als dit lang genoeg zo doorgaat, kruipen de sneeuw- en hagelbuien wellicht weer op naar februari. Dan sluit het allemaal weer aan bij de winter en zullen we denken dat het nooit anders was.
“Met mijn vriendinnen heb ik het gehad over Will Smith. Hij gaf de presentator een klap, weet je wel, bij de Oscars? Omdat er een grap werd gemaakt over het kale hoofd van zijn vrouw. Nu zijn we het er met de club helemaal over eens dat zoiets echt totaal niet kan. Iemand slaan kan sowieso niet, om zo’n flauwe grap ook niet en bij zo’n belangrijk evenement al helemaal niet. We zijn het er ook over eens dat zijn vrouw (actrice Jada Pinkett-Smith – red.) sterk genoeg is om voor zichzelf op te komen. En toch vinden we het ook wel oermannelijk dat hij het heeft gedaan. Het is ook nooit goed, hahaha!” – Josine
Juliëtte, 39 jaar, Deventer: “Paaseitjes eet ik als ik er zin in heb, maar zeker niet tot ik misselijk ben. Dat is een van de rotste gevoelens die je kunt hebben, volgens mij, dus zo ver eet ik niet door. Overigens zijn chocolade-paaseitjes best lekker, maar ik heb liever een gekookt eitje met een toefje mayo erop. Heel soms maak ik gevulde eitjes. Dat is altijd veel werk, maar die eet ik graag en zeker rond Pasen. Maar ook die ga ik niet eten tot ik misselijk ben.”
Katinka, 52 jaar, Zutphen: “Chocolade is heel erg mijn ding. Ik moet altijd wel iets van chocola kopen. Ik merk dat mijn jongste zoon het ook heeft. Als we thuiskomen na de boodschappen, moeten we altijd even proeven. Dan zijn de boodschappen nog niet uitgepakt en zitten wij al aan de chocola. Meestal koop ik wel paaseitjes en tegenwoordig heb je allerlei leuke smaakjes, dat vind ik ook altijd wel lekker. Chocola heb ik altijd wel in huis, zelfs de koekjes zijn hier met chocola.”
Saniye, 41 jaar, Apeldoorn: “Als je eenmaal begint, kun je niet stoppen. Dan heb ik het over paaseitjes. Ik kan ook die papiertjes in elkaar vouwen, zodat het minder papiertjes lijken die je teruggooit. In het begin doe ik net of ik heel kieskeurig ben. Ik neem de pure, want die zijn het lekkerst. De witte hoef ik niet, dus neem je de melk… Maar als die op zijn, neem je toch de witte. Of die met advocaat erin, die vind ik niet eens lekker – van die luxe pralinés. Die vind ik helemaal niet lekker, maar ze gaan wel op!”
