Stedendriehoek
Eén van de leuke dingen aan ouder worden, is dat je met mensen een echte, lange geschiedenis hebt. Nu de kinderen groter zijn, komt er ruimte om vroegere vriendschappen aan te halen. Zoals met vriendinnen van de basisschool…
We kennen elkaars vroegere klasgenootjes en de huizen waarin we zijn opgegroeid. De moeder van C. maakte tosti’s in de pan – dat doe ik nog steeds weleens. De moeder van E. liet ’s nachts het ganglicht aan zodat de jonge logée (ik) niet bang zou worden.
Nog vanwege mijn verjaardag troffen we elkaar nu in Utrecht. De drie vroegere kleutertjes deden een high tea. Ik ben de laatste van ons die vijftig is geworden. Dat komt omdat ik de zogenaamde ‘vroege leerling’ was, in september geboren. Terwijl E. de oudste van de klas was, van begin oktober. (De strikte scheidslijn lag destijds op 1 oktober, daar werd geen woord aan vuil gemaakt.)
Mijn klasgenootjes en ik hebben Saar gezien tijdens de pandemie. C. stuurde in de lockdown feestelijke pakketten aan haar vriendinnen. Zo konden we haar verjaardag – op afstand – toch samen vieren.
Maar E.? Ze had altijd gedacht dat ze haar vijftigste groot zou vieren, vertelde ze. Maar toen het eenmaal zover was, werd haar moeder te ziek en ze overleed. Haar hoofd had er totaal niet naar gestaan en uiteindelijk heeft ze haar jubileum overgeslagen.
C. en ik kennen haar moeder nog van vroeger. Zo’n lieve vrouw… De jaren zijn voorbijgevlogen en voor we het wisten, zijn we zelf mevrouwen geworden. We besloten dat we het beste konden genieten van alle momenten die we samen mogen besteden. We aten er een taartje op – of twee.
“In onze familie was een kind met corona. Mijn jonge dochter was met haar in aanraking geweest en nu moest zij vijf dagen in quarantaine. Maar ik, haar moeder, ben gevaccineerd en ik hoefde dat niet en haar vader ook niet. Dat klopt toch niet?
“Mijn dochter is pas acht, dus die kan niet alleen thuisblijven. Ze is wel in quarantaine gegaan en ik ben bij haar gebleven en heb thuisgewerkt. Mijn man moest wel naar zijn werk en die is ook gewoon gegaan. En dat mág ook gewoon.
“Naar mijn idee doen ze dat puur om gevaccineerden te belonen voor hun inenting. Maar het is wel krom, het is niet eerlijk.” – Cindy
Sibel, 39 jaar, Apeldoorn: “In coronatijd ga je niet uit eten en niet met vakantie… Maar ik ben wel blijven werken. Ik had gelukkig een heel stabiele opdrachtgever waar ik arbeidsbemiddeling deed. Dat werk nam juist toe doordat veel mensen arbeidsonzeker werden. Maar we hebben in de coronatijd ook een kavel gekocht voor ons huis. In de tussentijd zijn de prijzen van de aannemers enorm gestegen, dus daar kunnen we het geld nu ook goed voor gebruiken.”
Marion, 51 jaar, Zutphen: “Ik had overheidssteun kunnen vragen, maar dat zag ik niet zitten. Ik vond het te onduidelijk en ik dacht: deze situatie kan heel lang gaan duren. Ik ben afhankelijk van dat inkomen… En dan, als het voorbij is, hoe moet ik mijn bedrijf dan weer opbouwen? Toen heb ik vrij radicaal een beslissing genomen. Ik dacht: ik trek de stekker eruit en ik ga solliciteren. Nu werk ik in dienst van de overheid.”
Regina, 39 jaar, Deventer: “Ja, ik ken iemand die, door haar ethische kompas, de keuze heeft gemaakt om uit haar vakgebied te stappen. Ze werkte voor Life Science, biowetenschappelijke bedrijven. Ze vond het moreel een groot probleem worden dat er werd gepusht voor vaccins. Ze is zich gaan uitspreken in de media. Als een soort whistleblower wilde ze mensen alert maken, zo van: joh, wat nu gebeurt is niet oké. Ze was zzp’er en die inkomsten heeft ze nu niet meer. Dus zij heeft zeker een stap terug moeten doen.”
