Stedendriehoek
Alsof corona al niet erg genoeg is, kunnen mensen onder de 50 jaar niet op zomervakantie. Dan krijgen ze namelijk hun tweede vaccinatie. In de zomervakantie. Een beperkte groep is ‘net op tijd’ ingeënt. Dus de bejaardenberg heeft mazzel, die kunnen wel gerust op busreis. Ik verzin dit niet, dit is een item in een gerenommeerde krant.
Ondertussen staat mijn 60+ moedertje gevaccineerde mensen te begeleiden op een priklocatie. Als EHBO’er is ze opgeroepen om te helpen. Tientje per uur, je zou het uit baldadigheid teruggooien. Zij hoefde het geld niet, ze doneerde het wel aan het EHBO-fonds. Ik vind het een heldendaad van mijn moesje, maar wat moet die directeur van die EHBO hulp-Sinterklazen zich de ballen uit zijn tabberd lachen. Hoeveel geld peutert hij er tussenuit? Mijn moedertje maakt het niks uit, ze verzorgt alle geprikte mensen met liefde. Laatst was er iemand onwel geworden. Ze mocht in actie komen. Een paar lieve woorden en een rolstoel waren genoeg. Soms is aandacht het beste wat je iemand geven kunt. Omkijken naar iemand, niet wegkijken.
Ik kijk een filmpje op RTL. Een snelle meneer wordt geïnterviewd op Schiphol. Waar de reis naartoe gaat? Gran Canaria. Eindelijk kon het weer. Hij had de korte bokse al aan. ‘Het is er heerlijk!’ en hij grijnst van oor tot oor. Dat denk ik althans, want er hangt een lappie voor. De man vertelt dat hij er ook extreem aan toe is. Zo’n villa in Blaricum verveelt, begrijp je? Maar zolang het code oranje was, bleef hij thuis. Code geel is beter. Voelt gewoon beter, snap je? Ik wenste dat de interviewer zou vragen hoe hij de situatie in India vond. Met de honderdduizenden doden. De mensen die sterven op straat. Het zuurstofgebrek. Het niet naleven van de coronaregels. Maar de verslaggever doet het niet. Hij wenst de man een goede reis. Dat hij maar lekker bruin mag worden.
Wat is dat toch met onze ogen sluiten? Of beter gezegd: de andere kant op kijken? Ik zapte daarna door naar de documentaire Seaspiracy op Netflix. Een aanrader, behalve als je, zoals ik, van tonijn houdt. En van een mooie wereld. De docu laat de verrotte wereld achter de visvangst zien. En dat, als we zo door gaan, we allemaal naar de verdoemenis gaan. Deze week ga ik Cowspiracy kijken. Ook zo’n dijenkletser. Als ik die heb afgekeken ga ik ook boeken. Een trip! Naar Timboektoe. Waar dat ligt? Naast Duckstad!
Renske Kruitbosch is schrijver, columnist en heeft een eigen communicatiebureau, waar zij concepten ontwikkelt en communicatiestrategieën bedenkt en uitvoert. Daarnaast schrijft zij teksten, en gedichten, bedenkt ze slogans en schrijft ze speeches. Haar motto: mensen zijn gek en humor redt alles. www.renskekruitbosch.nl
