Stedendriehoek
Ik zit met een bloedje-knappe vriendin een fles wijn leeg te lurken als ze vertelt even niet zo lekker in haar vel te zitten – letterlijk. Ze is wat aangekomen en wil weer sporten.
‘Dan doe je dat toch?’ is mijn antwoord.
‘Ik voel me er gewoon niet fijn bij,’ en ze nipt van haar rosé.
‘Lekker doen!’ kir ik.
‘Ja, maar mijn zus zegt dus dat ik niet moet zeuren. Ik heb maat 36 en mag niet klagen. Zij is helemaal into bodypositivity, weet je wel.’
‘Dan doe je het niet,’ antwoord ik.
‘Ja, maar ik voel me dus niet fijn, zo. Ik sport te weinig, ik eet ongezond. Ik heb gewoon zin om weer lekker actief bezig te zijn.’
‘Dan doe je dat toch?’ en ik probeer een bierviltje aan mijn neus te plakken.
Ik vind dat hele boddie-possitiffitie dus de reinste bullshit. Ik heb mijn lichaam gehaat – net zoals ieder ander. Er is altijd wel wat – dat maakt het leven zo mooi. Dat moet niet doorslaan, maar het is best goed je bewust te zijn van je lijf. Wat wel goed voelt, en wat niet. Dat sporten heerlijk is en dat een redelijk fit lijf, fijn beweegt. Het gaat om wat goed voelt voor jou. En dat kan in elke maat en in elke mate. We moeten af van één schoonheidsideaal. En dat we MOETEN houden van ons lichaam. Alweer een moet!
‘Ik meen het. Doe wat goed voelt. Heb jij zin in sporten? Ga sporten! Je weet dat je geen ongezonde dikkerik bent, maar als jij je fijner voelt met fitter lijf – doenemeloen! Gewoon. Doen.’ Ik leg het bierviltje op haar hoofd.
‘Jij bent ook zo relaxt, he?’ zucht ze.
‘Nee, hoor. We MOETEN allemaal zoveel, hoe goedbedoeld ook. Maar ik laat me de liefde voor mijn lijf niet opdringen. Ik ben body-neutraal. Ik heb dagen dat ik van hem houd, en dagen dat ik hem haat. En dat mag.’
Het is stil.
De vriendin kijkt me aan. ‘Ik voel me dan ook schuldig tegenover mijn zus, dat ik niet van mijn lichaam houd,’ zegt ze wakker.
‘Hoeft niet. Maat 36 kan soms knetterongezond zijn, terwijl maat 44 zich geweldig voelt. Bodyneutrality, daar drinken we op!’
De vriendin kijkt opgelucht en bestelt twee tequila en een bittergarnituur. Extra mayo. Morgen staan we voor de spiegel. Buik tussen duim en wijsvinger.
Renske Kruitbosch is schrijver, columnist en heeft een eigen communicatiebureau, waar zij concepten ontwikkelt en communicatiestrategieën bedenkt en uitvoert. Daarnaast schrijft zij teksten, en gedichten, bedenkt ze slogans en schrijft ze speeches. Haar motto: mensen zijn gek en humor redt alles. www.renskekruitbosch.nl
