Stedendriehoek
In maart kwam je voorzichtig aanzeilen. We zijn nu een week of wat verder en ik hoor dat mensen blij zijn dat je je koffer pakt en opsodemietert. Ik ben ook blij dat je gaat. Maar nog blijer ben ik dat je gekomen bent. Je heet niet voor niets een intelligente lockdown: je hebt ons domme, alledaagse gedrag onder de loep gelegd.
Je komst was groots en meeslepend. Ik hou er wel van. We moesten aan je wennen – jij vast ook aan ons. Maar je hebt ons zo veel geleerd.
Kinderen die, in plaats van ramvaste structuren, weer thuis creatief waren. Zingen. Spelen. Creëren. Even geen hoofdsteden van de provincies maar muziek leren maken, boterbloemen tellen of toneelspelen. Geen BSO en rennen-vliegen maar twinkel-ogen en schaterlachen.
Volwassenen. Oh, lockdown, wat heb jij veel met die grote kornuiten gedaan. Je hebt ze terug gesodemieterd naar START en iedereen laten nadenken over het leven. Hún leven. Hoe belachelijk vol de agenda’s staan. Hoe uitgeput we van A naar B haasten. Dat we het oog voor elkaar en natuur, gaandeweg zijn kwijtgeraakt. Hoeveel onnodig is. Wat echt belangrijk is.
Ineens werd het druk in de natuur. Er werd weer geskeelerd, hardgelopen. Eindelijk was mama weer een keer thuis met het avondeten. We gingen relaties herwaarderen. Wie misten we nou écht?
Je liet ons pleepapier inslaan! Als gekken! Maniakken! Dat was voor jou een manier om te laten zien wat van achterlijk volkje we zijn. Je liet ons daarna nadenken over ons gaan en staan. Is het wel nodig om 8x per maand naar IKEA te tuffen? Kunnen we niet minder consumeren?
Je liet zien hoe belangrijk muziek, (toneel)spel en tekst is. De behoefte van ouderen in jouw lockdown, was naast hun geliefden zien, muziek. Muziek brengt je overal. In je hoofd ben je altijd vrij. Er werd weer gelezen. Bewust gekeken naar (toneel)spel en foto’s. Sterker: men werd creatief door jou. Wilde tekenen, schilderen, knutselen en maken. Creëren.
Ik ben bang, lockdown. Ik ben als de dood. Dat als je weg gaat, we weer klakkeloos onze vrijheden voor lief nemen. Dat we de natuur zo blijven afmatten als dat we deden. De rotterige regimes weer oppakken. Dom in de oude, gestreste en ongezonde pas doordenderen.
Bedankt voor alles, lockdown. Ik hoop je nooit meer te hoeven ontmoeten. Je ontnam ons fysieke vrijheid, maar gaf ons tijd. Om in de hoofden vrij te worden en te herwaarderen. Ome Vrijheid neemt het stokje langzaam weer van je over. Dag. Ik zal voor altijd aan je denken.
Renske Kruitbosch is schrijver, columnist en heeft een eigen communicatiebureau, waar zij concepten ontwikkelt en communicatiestrategieën bedenkt en uitvoert. Daarnaast schrijft zij teksten, en gedichten, bedenkt ze slogans en schrijft ze speeches. Haar motto: mensen zijn gek en humor redt alles. www.renskekruitbosch.nl
