(Ver)Dwalen

door Ilona Zuidema

Mijn hoofd staat altijd aan. Ik praat niet van de hak op de tak, maar zo ervaar jij het wel. Voor jou is er geen soep van te trekken. Voor mij nog steeds zo klaar als een klontje, al moet je me soms even helpen herinneren waarom ik bij dit onderwerp was of kwam. Ik hou van dwalen. 

Ver, ver, ver dwalen in mijn hoofd. Jij vertelt me over jouw dag, ik luister en doe echt mijn best. Maar toen je letterlijk je dag ging vertellen hoorde ik een liedje op de radio. Dat deed mij eraan denken dat ik een lampje voor thuis nog moest kopen, want dat was stuk. ‘Leave the light on’ was de titel. En dan gaat het snel. Lampje, boodschappen en terwijl ik ook een appje binnen zie komen denk ik aan dat interessante stuk dat ik nog wilde delen. Oh ja, ik denk dat we moeten gaan samenwerken met de ondernemers waar ik werk. Dat moet ik niet vergeten uit te werken.

Zo nu en dan roep ik wat tussendoor naar je en doe ik mijn best echt te blijven luisteren. Ik luister ook, maar mijn hoofd staat aan. Ik moet echt mijn telefoon pakken om dit te noteren. Voordat mijn gedachten verder dwalen.

Oh oh, dat dwalen. Ik verlies mijn concentratie doordat mijn gedachten dwalen. Jij ervaart het als verdwalen, maar ik ver, ver, ver dwaal. Dwalen over het leven, over jou, over mij, over ideeën of over een gevoel waar ik maar niet los van kan komen. Over interessante vraagstukken, over zinloze dingen, nieuwe inspiratie of wat ik graag nog zou willen doen.

ADD gaf mij erkenning toen het officieel in 2010 gelabeld was. Verder laat ik het los. Het wordt vaak gezien als concentratieproblemen, vergeetachtig zijn of chaotisch, maar ik hou zo van dwalen.

Ik wandel door een sprookjesboek waar mijn eigen sprookje doorheen loopt. ‘s Avonds dansen in de kamer met de gordijnen dicht en opgaan in de muziek. De tekst of de melodie, stem of gitaar die mij dan verder en verder laat dwalen. Ik hou er zo van om elke dag weer ver, ver, ver, ver te (ver)dwalen.