Stedendriehoek
Als je single bent, moet je op Tinder, dus dat doe ik braaf. Ik veeg wat links en rechts en lees aandachtig de profieltjes door. Ik kan alle woorden die beginnen met een F, niet meer zien.
Fitness. Family <3. Friends. Food. Festivals. Free.
Dat moet tegenwoordig. Food eten op een festival. Met je Friends, in je strakgeFitnesste kadaver. Witte tanden. Boho style. Love life-en. Dat doen we ook allemaal, het leven loven. Waar is de tijd gebleven dat we elkaar sterke verhalen zaten toe te tetteren in het café? Dat je laveloos tegenover de barman zat? Je sigaret verkeerd om aanstak, omdat je te veel had gepimpeld? Waar is die tijd dat je van je barkruk op stond en je besefte dat dat laatste cognaccie beter niet besteld had kunnen worden? De tijd van het plaatjes aanvragen? Glazig flirten? Postertjes in de wc’s met daarop aankomende evenementen?
Voor wie Tinder nog nooit heeft gebruikt, ga ik het uitleggen. Tinder is een appje op je mobieltje met mensen die zich aanbieden. Die mensen kun je zélf min of meer instellen. Ik verzin het niet. Je voert een leeftijdsrange in, een afstand wat betreft de te overwegen te bereizen kilometertjes om je lief te zien, het geslacht dat je zoekt et voilà: het Tinder-turen kan beginnen. Ik gier me gek. De liefde ingesteld.
Ik hou van het café. Het café houdt van mij. Ik hou van het café omdat je er kunt praten en heel hard kunt lachen. De geur van biljartlaken, bier en bitterballen zet de sluizen der gesprekken open. De beste ideeën ontstaan in het café. Ga maar na. Vaak wordt dat gewijd aan de alcohol. Maar probeer maar eens met 5 bier in je mik aan de keukentafel hetzelfde gesprek te voeren als in de kroeg. Lukt je niet. Cafés zijn onderschatte bronnen van geweldige ideeën, mieterse doorbraken of fantastische liefdes.
Misschien is dat wel waarom de F’s nu zo populair zijn. Food, Festivals en Free voorop. We willen dolgraag aandacht, chatten, communiceren… Maar alleen digitaal en alleen op ons appèl. We willen de liefde instellen. Voorbereid zijn. Digitaal. We willen anoniem, met of zonder pilletje in de giechel, op een festival staan tureluren. Veilig. Op afstand. We willen Free zijn, Friends hebben en Food loven. Fitness is for the killerbody. Want verder komen we niet, op de Festivals. De uiterlijkheden. Loeren naar perfect verpakte harten. De buitenkant. Fuck F. Fuck Off.
Deze column is een ode aan het café. Het honk waar geniale ideeën ontstaan. Waar we leren drinken, lullen en vroeger leerden roken. Waar je je eerste liefde tegen het lijf liep en waar we allemaal wel eens zonder wc-papier hebben gezeten. Waar de mooiste verhalen worden gedeeld. Waar we jankten en ons kapot lachten. Het café.
De kroegbaas tapt een biertje. We lullen over tatoeages en ik kom er achter dat ik er nog één wil. Hij vraagt waarom ik nog geen vriendje heb. ‘Ik kom te veel in cafés,’ antwoord ik.
