Stedendriehoek
Bij binnenkomst fonkelt de Cava ons tegemoet. Wit of rosé? Een petit fourtje erbij met een schattig marsepeinen plaatje erop: World Press Photo. Zo stap je nog eens luxueus de Walburgis binnen, nippend en proevend, kennissen begroetend en keuvelend.
Een groeiende menigte, bezoekers druppelen neer op hun stoelen. Een licht ironische spreekstalmeester, een directeur, een burgemeester, een stadsdichter. Deze laatste, Merel Hubatka, weet kundig met de vette echo van de kerk om te gaan. Ze hakt erin met haar gedicht.
We worden omringd door panelen met indringende beelden. De winnende foto hangt er, die van het huilende meisje van opzij, terwijl haar moeder wordt gefouilleerd aan de Mexicaanse grens in Texas. Een Chileense poema. Vluchtelingen die naar een vrachtwagen rennen, in de hoop op een lift. Een straatscène na een bomexplosie in Afghanistan.
Dit is de wereld
waar onze rijkdom op rust.
aldus Hubatka in haar stadsgedicht. De zinsnede blijft hangen.
Mijn zoon won kaartjes voor de tentoonstelling. Zijn klas kreeg de opdracht een nieuwsfoto te maken. Een van de leerlingen portretteerde een enorme rij fietsen vanuit een fish angle. Een andere bracht een berg troep in beeld en maakte er een tekst over de wereldwijde plastic-afvalproblematiek bij. Een derde leverde een snapshot in van een langslopende scholier die gebiologeerd naar het scherm van zijn telefoon kijkt. Deze drie Zutphen Press Prize Winners, onder meer geselecteerd door jubilerend nieuwsfotograaf Patrick van Gemert, mogen met een klasgenoot of familielid naar de tentoonstelling.
Eens kijken wat zoonlief allemaal zal zien, denk ik, nadat de officiële openingsplechtigheid klaar is. Een heer met dienblad laat ons kiezen: meer bubbels, liever rode of witte wijn misschien? Een dame met dienblad volgt: tonijnsaladetje of een ander culinair hapje? Ik schrijf dit nu ironisch op, maar ik neem het wél. Ik lepel een salade naar binnen en héb al een zoet gebakje op. Met een roze bubbelwijn in de hand bekijk ik het beeld van een jonge hartpatiënt die naar adem hapt in het door zuurstoftekorten geteisterde Al Sadaqa-ziekenhuis in Aden. Nog een toastje? Deze zijn vegetarisch. De foto maakt onderdeel uit van een serie over het leven in Jemen na meer dan vier jaar oorlog. Bijna achtenhalf miljoen mensen dreigen om te komen door hongersnood. Meer bubbels? Nee, dank u.
Ik wéét dat mijn zoon in YouTube-filmpjes en op Netflix het een en ander te verstouwen krijgt. Geweld, ellende, bedreigingen. Maar dat is fictie. Hier hangt de werkelijke wereld. Er komt geen nieuw seizoen voor het hartpatiëntje uit Aden; in het bijschrift lezen we dat hij enkele dagen nadat de foto was genomen overleed.
En de jonge vrouw uit het Tsjaadbekken die werd ontvoerd en onder druk moest trouwen, ze heeft niets aan likes of aan hits. Ze kreeg een kind en wist te vluchten. Hoe zou het nu met hen zijn?
Ik zet mijn glas weg en loop de kerk uit. Hoop dat ik mee mag wanneer mijn zoon zijn kaartje inwisselt.
Walburgiskerk, tot en met 4 augustus: World Press Photo 2019.
Eke Mannink is schrijver & voormalig stadsdichter van Zutphen. Vanuit het hart van de stad houdt ze wat ze ziet poëtisch tegen het licht. Want als je goed kijkt, zie je méér.
Iedere week weer.
