Stedendriehoek
Snollebollekes verkoopt een aantal keer een volgepakt Gelredome uit. Snollebol lacht zich zijn ballen uit zijn rode broek. In zijn eentje zet hij onder luid gehoempapa duizenden cafés en stadions op zijn kop. De eenkoppige feestmuziekmachine is niet meer weg te denken uit de Nederlandse hitparade. Absolute knaller is ‘Links, Rechts’. Op het donderen van de beat moet de menigte op zijn teken van links naar rechts springen. Lijkt gek, is met 30 bier achter je knopen, de normaalste zaak van de wereld. Er wordt gehost. Van links naar rechts.
Terwijl Snollebollekes zich gek lacht, ligt Thierry in bed. Buikgriepje. Hij kotst alles onder. Zijn partij ligt onder vuur. Thier is er ziek van. Kermend ligt hij in zijn Boreale bedje. Henkieboy heeft aan de knip gezeten en het begint te schommelen binnen de partij. Otten moet opdonderen. De leden van de FvD deinen mee op de beat van hun eigen Snollebol, Thierry. Van links naar rechts. Van recht naar krom. Van rechts, naar veel te rechts. Dat vond Henkie O., tenminste. Dat Thierry soms overtrokken en theatraal was. Het ging te ver. Ze deinden bijna rechts het podium af. Daar stond de partij niet achter. Of in Thierry’s geval; voor. Hiddema reageerde daar op bij Pauw. Dat Thier gewoon een filosoof is, en groot denker. Die graag theatraal, hardop nadenkt. En ja, dan zeg je wel eens dingen die niet waar zijn. Ondoordacht. Of overtrokken. Volkomen logisch, als voorman van een politieke partij, toch?
Een vriend van mij kan links en rechts niet onthouden. In heel veel gevallen is dat lastig. De vriend kan geen route uitleggen. Of makkelijk navigeren. Hossen op de Snollebollekes. Lukt niet. Ik vond dat gek, maar ik las dat 20% van de Nederlanders last heeft van dit fenomeen. Het niet uit elkaar kunnen houden van links en rechts. Het heeft te maken met de asymmetrie van het brein of ruimtelijk inzicht. Vriend wil steevast blijven navigeren. Mijn vriend en ik lossen het navigatie-errortje op met ‘jouw kant, mijn kant’. Het is ook zo; met links en rechts kies je een kant. Rechtdoor gaat niet. Achteruit rijden ook niet. Je moet een kant kiezen! Jouw kant, of mijn kant.
In vele gevallen is dat kanten-syndroompje een rotkwaaltje om te hebben, maar in de politiek lijkt het me zo verrekte handig. Stel, we zouden geen links en rechts kennen? Geen denkbeelden bestempelen of té van-één-kant zijn? Wat als we allemaal aan links-rechtsverwarring (verzin ik niet) zouden lijden? Zouden we dan niet juíst goed kunnen leiden? Dat we het hele systeem overhoop gooien. Thierry gaat op snuffelstage, konijnen knuffelen en Jesse mag een dagje met een echte ondernemer mee op pad. We moeten dóór! Recht door. Niet lullen, maar poetsen. Als we geen links en rechts meer onderscheiden, weten we geen van allen écht de weg. Hoe heerlijk zou dat zijn? Dat links en rechts alleen nog in de liedjes van de Snollebollekes zou bestaan. Dat het kritiekloos meehossen op links en rechts, alleen na 30 bier de normaalste zaak van de wereld wordt.
