Stedendriehoek
Ik heb iets met het getal drie. Ik volleybalde met rugnummer 3. Nummer 13 is een lievelingsgetal en ik vind drie dingen bij elkaar mooi staan. Drie vazen. Drie woorden. Drie dieren, twee kippen en een haan. Drie vriendinnen. Ik denk dat dat beeld mooi is, omdat er dan altijd eentje in het midden staat. Parkeren in het derde parkeervak, in de lift etage drie indrukken, drie keer tikken op de tafel voordat er een belangrijk gesprek plaatsvindt. Alles in drie.
Vorige week is er middels IVF in Griekenland een baby geboren met 3 biologische ouders. 3 kilo weegt het kind. Ik verzin het niet. Deze IVF-techniek moet het mogelijk maken om te voorkomen dat erfelijk overdraagbare stofwisselingsziektes, tóch worden overgedragen. Ik ga geen technische uitlatingen doen over het hele IVF-circus en wat daarbij komt kijken. Las alleen dat bij deze vorm van IVF, Meternal Spindle Transfer (MST) genoemd, een deel van het DNA van de eicel van de vrouw met overdraagbare ziekte, wordt vervangen door DNA van de eicel van een tweede vrouw. Volgt u me nog? Feitelijk krijgt de huidige eicel een APK’tje en wordt de bumper vervangen. Zo zie ik dat dan.
Het lijkt me alleen als drie-DNA-kind ingewikkeld. Hoe regel je dat? Stuur je alleen jaarlijks een ‘Bedankt voor je DNA’-kaart naar je bumpermoeder? Ken je haar? Heb je een lievelingsouder? Of hou je van ze allemaal? Wel leuk met zakgeld. Drie keer zoveel. Of tijdens discussies. Er is er altijd wel eentje die buigt. Met verjaardagen, cadeautjes, vakanties… Alles in drie. Wat moet dat kind een gelukkig leven krijgen.
Ik ben op dit moment op vakantie. Je hoeft niet in te breken in de boerderij, want er past iemand op het huis. Ik ben op vakantie met twee vriendinnen. We zijn dus met zijn drieën en ik mag wel eens tussenin. Dat leek me vroeger zo fijn. Kijk naar de popgroepjes; de leukste staat altijd middenin. Vraag maar aan Beyoncé. Vroeger mocht ik nooit in het midden, want ik was nooit de leukste of de knapste. Wel de grappigste, maar dat telde niet mee. Ik was een sulletje en voor sulletjes is in de cirkel van drie geen plek. Ik kéék dus altijd naar de vriendinnen in groepjes van drie. Dan droomde ik dat ik ooit ook zulke vriendinnen zou krijgen. Dan zouden we elkaars haren doen en heel veel lachen. We zouden over jongens fluisteren en elkaars nagels lakken. Ik droomde ervan. Maar er was geen plek voor Rensie in de vriendinnencirkel.
Tegenwoordig willen mensen me vaak middenin. Middenin op de foto. Middenin gesprekken. Waar ik vroeger verlangde naar de cirkel van drie, is het spannend om daadwerkelijk in cirkels gezet te worden. Dat ik niet bij vriendinnengroepjes hoorde, heeft me gevormd tot wie ik ben. Dat ik het woord ‘verdrietig’ ineens anders ben gaan bekijken. Ik denk dat mensen die ver-drie-tig zijn, even in het midden moeten staan. Als Beyoncé in Destiny’s Child. Als leukste, tussen twee vrienden. Het heet niet voor niets ver-drie-tig. Zet je ver-drie-tige vriend tussen jullie in. Dan komt alles goed. Alles in drie.
