Stedendriehoek
Alles wat ik niet durf, doe ik. Tijdje terug auditie gedaan voor de Nederlandse Acteursschool. Het idee was dat als ik werd afgewezen, ik later kon roepen dat ik het tenminste wel had geprobeerd en ik vrolijk verder kon columnisten. Niks was minder waar. Ik werd aangenomen en inmiddels zitten we op les zeven. Ik deel de klas met goeie, stevige rakkers. Jolige jongens en mooie meisjes. We krijgen les over inleven en invoelen en hoe we het allerbeste in onszelf naar boven halen. Hoe je je muren afbreekt en al je emoties laat zien. Hoe je graaft naar een personage. Omdat elk personage in je zit.
Provinciale Staten Verkiezingen. Voordat u de bladzijde omslaat: ik weet het ook allemaal niet. Ik heb een Kieswijzertje ingevuld en viel bij vraag vier in slaap. Over een snelweg en windmolens. Volgens mij is iedereen dan ouderwets van het NIMBY (not in my back yard) effect. Dus duurzaam: yesso! Mool’ntje in de tuun? Nooo! Aangezien ik van mezelf moet stemmen, moet ik ook een wijzertje invullen. Wijzer van geworden? Nauwelijks. Ik blijf een licht-linkse rakker. Voordat er weer dreigmailtjes worden gestuurd: ik pretendeer niet dat alle rechtse stemmers stomme schavuiten zijn. Niet allemaal.
Elk personage zit in je, zegt de docent op de Nederlandse Acteursschool. Elk gevoel. Elke emotie. Tussen de scènes door, maken we soms grapjes. We lachen ons krom en hervatten de scène. Dit keer mocht dat niet. Grapjes zijn er namelijk om zaken lichter te maken. Om af te leiden van wat er écht in iemand speelt, zegt de docent. Om vrienden te maken. Om liever over te komen dan je bent. Om de spanning van zaken af te halen. En juist in acteerwereld moet de focus er zijn. De spanning moet om te snijden zijn. Het moet niet luchtig. We moeten in een scène gezogen worden. Als iemand die overal de humor van inziet en de hele dag grapjes in haar hoofd maakt, was dit een eyeopener. Mensen vinden mij een olijk snuitje. Een blije appelbol. Een ongecompliceerd iemand. Ik begreep dat niet. Tot de les van afgelopen zondag. Ik doe dat. Ik maak dingen licht. Ik maak ze het liefst zo licht en luchtig dat een heliumballon er een zwaargewicht bij lijkt. Ik wil zorgeloos. Eindeloso. Ik denk dat ik daarom licht-links stem. Omdat ik het een beetje luchtig wil maken voor iedereen. De lucht wil delen en klaren, met iedereen.
Naast de uitkomst van de Stemwijzer van de Provinciale Staten Verkiezing, weet ik vaker niet zo goed wat ik moet antwoorden moet. Ik was vorige week een beetje ziek. Antibioticakuur er in, flink wat cafeïne en doorgaan. Extra grapjes, want dat maakt de boel luchtig. Misselijk als een kat, maar gewerkt werd er. Ik moest dóór. En dan is het mooi wat mensen adviseren. Toen ik bijna van de trap sodemieterde omdat ik me zo beroerd voelde. ‘Ga even lekker op de bank liggen met een kleedje,’ en ‘denk even aan jezelf’. Die avond lag ik op de bank. Onder een kleedje. En dacht ik aan mezelf. Aan al mijn personages. Aan al mijn gevoelens en al mijn stemmen. Ik maakte grapjes, want ik wilde niet dat de spanning om te snijden was. En de docent heeft gelijk: grapjes verlichten. Maar lachen ligt ook zo dicht bij ongeremd janken. Dat maakt het lachen zo’n schitterende hobby.
In het kader van enge dingen doen, heb ik me opgegeven voor Verhalen in de Hip. Guess what? Zondag 31 maart. De tickets zijn uitverkocht. Mijn hoofdpersonage in zowel mijn hart als hoofd, vindt het doodeng. Mensen vinden me naast een luchtig lollebroekje ook een grote durfal. Ik denk, dat de grapjes alles met het grote durven te maken heeft. Als je van je grootste angst, je grootste grap maakt… Dan zit elk personage, elke durfal in je.
Renske Kruitbosch is schrijver, columnist en heeft een eigen communicatiebureau, waar zij concepten ontwikkelt en communicatiestrategieën bedenkt en uitvoert. Daarnaast schrijft zij teksten, en gedichten, bedenkt ze slogans en schrijft ze speeches. Haar motto: mensen zijn gek en humor redt alles.
