Stedendriehoek
Is this the real life? Is this just fantasy?
Bohemian Rhapsody staat dit jaar met ongelooflijk veel stemmen op nummer één in de Top 2000. Dat de gelijknamige kaskraker in de bioscoop er iets mee te maken heeft, moge duidelijk zijn. Jeugdige jongens en meisjes gebruiken eindelijk de Q-toets in Spotify. Queen is hot. Queen is back.
Caught in a landslide, no escape from reality
Mijn beste vriend is depressief. Niet een beetje, maar tot aan zijn tenen toe geraakt, uitgeblust, overspannen en bovenal: honds- en hondsmoe. Dit is de vierde keer. Ieder jaar rond september begint het te rommelen. Onrust. Paniek. Het lichaam begint te haperen. Goedbedoelde adviezen als ‘ga dan wat leuks doen!’ en ‘denk toch aan jezelf!’ helpen niet. Hij weet niet meer wat hij leuk vindt, laat staan dat hij de kracht heeft om het te doen. De vriend dénkt aan zichzelf. Aan hoe kut het gaat en hoe kut hij zich voelt. Kon hij maar stoppen met denken.
Open your eyes, look up to the skies and see
Ik had nooit iets noemenswaardigs met Queen. Totdat mijn moedertje me een week of wat geleden meesleepte naar de film. Waar ze normaal Abba helemaal grijs draait leek de ware, rebelse rockchick in haar naar boven te zijn gekomen. Dan heb je me. Het was een oppervlakkig staaltje film. Later las ik dat de regisseur had afgezegd, de voormalige hoofdrolspeler het af liet weten en dat het de vraag was of ze het budget rond kregen. De film heeft het twintigvoudige opgebracht. De film was als het leven van Freddie Mercury zelf: wispelturig, woelig maar met een fenomenaal einde.
Im just a poor boy I need no sympathy
Het lastige met depressie is dat wanneer je zegt dat je het begrijpt dat niet zo is. Mensen zonder depressie of diplomaatje in de psychiatrie begrijpen het niet. Ik kan me met alle empathie die ik in me heb er een voorstelling bij maken maar echt begrijpen doe ik het niet en dat weet mijn vriend. We praten veel en ik zeg dat het goed komt. Altijd. Dat er heel veel mensen met het D-woord te maken hebben. 20% van de Nederlanders. Dat hij niet alleen is en ik hem nooit alleen zal laten.
Because I’m easy come easy go little high little low
Spotify kwam met een gepersonaliseerde ‘Meest geluisterde muziek uit 2018’-lijst. Nu kon de gestoorde pret beginnen. Dit kon niet anders dan de meest bijmekaargeraapte-zooi-lijst van 2018 zijn. Het zou alle kanten op slingeren. Net als ik. K3 Mozart Hazes Pearl Jam Armin van Buuren Andrea Bocelli Snollebollekes… Noem het en het staat in de lijst. Alles even uitgesproken. Bij elk humeur een liedje. Een liedje om het gevoel te versterken. Voor tranen nog zouter en snikken nog dieper. Of nog harder lachen en je rikketik laten huppelen. Om je weer moed te geven. Als je je kut voelt. Een rustige symfonie om op te laden of een hysterisch kinderlied om de donkere wolken te vergeten. Het werkt. Meestal. Als pleister op een wond.
Any way the wind blows doesn’t really matter to me to me
Mijn vriend heeft ook een Spotify-lijst van 2018. Maar hoe hij ook klikt tikt of toucht… Er is geen lied dat hem roeren kan. In pure paniek ramt hij honderd keer op zijn favoriete hysterische nummer. Het moet opbeuren! BEUR ME OP! HAAL ME WEG! BEUR ME OP! Het komt niet binnen. De vrolijke klanken klinken als nagels over een krijtbord. Als het kon zou ik in zijn oren kruipen en de meest prachtige liedjes zingen. Eindeloos. Zachtjes. Welk nummer ook. Alles om het D-woord maar te verhelpen. De pleister plakt niet meer.
Dagelijks denk ik aan de film van Freddie Mercury. Hoe een aparteling snoeshaan rare snuiter het briljante lied heeft geschreven. Het lied dat bijna niet doorgebroken is doordat het te opvallend was. Het lied bevat alles: opera rock pop en gospel. Het is een korte samenvatting van een woelig leven. De samenvatting die we allemaal nodig hebben. De samenvatting van wie we allemaal zijn. In welk couplet je van jouw Rhapsody zit weet dat er een ander couplet wacht. Het blijft niet zo als het nu is. Er komt een nieuw refrein. Queen is back. En hopelijk mijn King straks ook.
‘
