‘Ik leef nu, niet morgen’

door Mandy Hendriks

Wanneer je Antons huis binnenloopt, is het wel duidelijk wat zijn hobby is: motoren. Zelfs het naamplaatje bij de voordeur heeft een Harley Davidson-teken. Zodra hij begint te praten over zijn passie, gaan zijn ogen stralen. Dit gebeurt overigens ook als hij het heeft over zijn vriendin Lydia, die hij vijf jaar geleden leerde kennen en met wie hij zijn passie deelt. In de gang hangen vier fotocollages van hun avonturen. De meeste zijn vrij recent en na Antons beroerte.
De geboren Enschedeër kan zich de dag van zijn herseninfarct nog goed herinneren. Zijn tweeling was net een half jaar oud en hij had ze beiden in zijn armen. Hij was wat met ze aan het brabbelen, toen hij merkte dat hij geen ‘normale’ woorden meer kon vormen. Hij legde een van de twee in de box en kreeg een gek gevoel in zijn linkerarm. Hij legde de andere baby ook neer en stortte in elkaar. “Het is heel vreemd, maar op zo’n moment kun je wel helder denken”, legt Anton uit. “Alleen je lichaam doet niets.” Hij pakte de telefoon en belde zijn toenmalige schoonmoeder. “Er kwam geen duidelijk woord uit en ze vroeg of er iets met de kinderen was en ik zei ‘ja’.” Ze kwam naar hem toe, belde de dokter en Anton werd met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. “Ik ben veel stukjes kwijt van die dag. Ik weet nog dat ik in de ambulance een infuus kreeg, maar hoe ik in de ambulance ben gekomen… geen idee.”
Na een tweede herseninfarct in het ziekenhuis werd Anton doorverwezen naar Roessingh Centrum voor Revalidatie in Enschede. In deze tijd kreeg hij veel te voorduren. “Ik raakte alles kwiet”, vertelt Anton in plat Twents. Zijn baan, zijn vrouw en daarmee ook zijn huis en kinderen. “Ik moest alles weer opbouwen.” Zijn tweeling gaf hem de kracht om door te gaan. In zes maanden tijd maakte hij enorme progressie. “Normaal gesproken vindt de meeste vooruitgang plaats in de eerste drie maanden, maar bij hem duurde dat langer”, vertelt seniorbegeleider Wilma. “Een beroerte verandert een hoop. Wij zeggen dan ook altijd dat er een leven voor en na hersenletsel is. Het is een soort scheidslijn.”

Veranderingen
Niet zo lang geleden kreeg Anton te horen dat hij ook diabetes heeft. “Dit heeft waarschijnlijk te maken met een erfelijk cholesterol dat ik heb”, legt hij uit. “Een fout gen. Mijn kinderen hebben dat ook, maar die kunnen hun leven erop aanpassen.” Dagelijks neemt hij naast zijn insulinespuiten ook 25 tabletten om op de been te blijven. Gevoelsmatig merkt Anton ook veranderingen. “Vroeger vond ik All You Need Is Love flauwekul, nu zit ik te huilen bij een aflevering.” Ook is zijn korte lontje nog wat korter geworden. “Ik kan soms heel boos worden. Dat bespreek ik dan met Wilma. Zij komt één keer in de veertien dagen op huisbezoek.”
Lichamelijk zal Anton niet meer de oude worden. Hij kan zelfstandig bewegen, maar niet te lang. Ongeveer drie dagen in de week doet hij vrijwilligerswerk bij verschillende motorzaken. “Daar sleutel ik aan motoren. Dat kan ik in alle rust en vrede doen. Ik kan stoppen wanneer ik wil en in mijn eigen tempo werken. Het is erg leuk werk.” Antons langetermijngeheugen helpt hem daarbij, maar op korte termijn heeft hij wel moeite met zaken herinneren. Veel nadenken kost dan ook veel energie.
Lydia kent alleen de Anton van na zijn beroerte. Zij accepteert hem zoals hij is en samen proberen ze zoveel mogelijk leuke dingen te doen. “Ik leef nu, niet morgen.”